Amerika nuk i humb kurrë luftërat e saj.

Ajo shpesh i braktis ato. Është një histori që po përsëritet që kur u bë fuqia më e madhe globale.

Në Kore në vitin 1953 përfundoi me një “barazim” midis forcave amerikane dhe koreano-kineze sepse opinioni publik amerikan ishte rraskapitur nga sakrificat e Luftës së Dytë Botërore.

Në Vietnam nuk u mund në terren ushtarak, por në rrugët e veta ku protestat u ndezën kundër një konflikti që gjysma e amerikanëve e konsideronin të padrejtë dhe të pamoralshëm.

Në Irak, në Afganistan, përsëri nuk pati disfata ushtarake, por pakënaqësi dhe zhgënjim të brendshëm politik, që i dha Bagdadit ndikimin e Teheranit dhe e ktheu Kabulin në atë të talebanëve.

A rrezikojmë të shohim të njëjtin spektakël me luftërat aktuale?

Sigurisht, dobësia më e madhe për Amerikën e Bidenit është e njëjta si gjithmonë: fronti i brendshëm.

Në Ukrainë, dezertimet më të dukshme janë në të djathtë.

Donald Trump ka pohuar prej kohësh se kjo ishte një luftë e shmangshme, ai do ta kishte zgjidhur ballë për ballë me Putinin.

Republikanë të tjerë ndoshta hezitojnë të veprojnë si Putini, për shkak të besnikërisë ndaj historisë së tyre, por ata kthehen në format e provuara të izolimit.

“Ne kemi kaq shumë probleme për të zgjidhur në shtëpi, ne nuk jemi as në gjendje të mbrojmë kufirin tonë jugor nga pushtimi i emigrantëve, le të merremi me këtë dhe le të harrojmë luftërat e të tjerëve”.

E gjithë kjo përkeqësohet nga kaosi në Dhomën e Përfaqësuesve, ku Partia Republikane ka humbur kandidatin e tretë për rolin e Kryetarit të Dhomës.

Ndërkohë, paraliza e Dhomës së Përfaqësuesve rrezikon të vonojë miratimin e ndihmës së re për Ukrainën dhe Izraelin.

Megjithatë, në frontin amerikan pro Putinit nuk mungojnë të majtët radikalë.

Robert Kennedy Jr, i cili ka vendosur të largohet nga Partia Demokratike dhe do të paraqitet si i pavarur për Shtëpinë e Bardhë në nëntor 2024, pajtohet me liderin rus për Ukrainë.

Meqenëse zgjedhjet e fundit amerikane u vendosën me diferenca shumë të vogla, mjafton që një ultra-ambientalist Kennedy t’i heqë një ose dy pikë përqindje Bidenit (apo kujtdo), për të ndryshuar fatin e Amerikës dhe të botës.

Në frontin e brendshëm ka një tjetër: është Izraeli që ndan partinë demokratike.

Edhe në Amerikë e majta radikale është pro-palestineze, ajo shpesh është edhe pro Hamasit: dukshëm pa e kuptuar papajtueshmërinë e dy pozicioneve.

Kjo e majtë radikale pro-palestineze në SHBA është shumë më e fuqishme sesa mendohet zakonisht jashtë vendit.

Që ajo është e vendosur mirë brenda institucionit, dëshmohet nga fakti se një nga anëtarët e saj, Josh Paul, dha dorëheqjen nga Departamenti i Shtetit në shenjë proteste ndaj ndihmës së Biden për Izraelin.

Ato dorëheqje shkaktuan sensacion, por ato janë vetëm maja e ajsbergut: brenda Departamentit të Shtetit, pra Ministrisë së Punëve të Jashtme, po lulëzon protesta e lobit pro-palestinez të përfaqësuar në shumë nivele.

Edhe në Kongres ka një degë parlamentarësh që kundërshtojnë udhëtimin e Biden në Tel Aviv dhe përqafimin me Benjamin Netanyahun.

Qëndrimet pro-Hamasit janë edhe më të përhapura dhe të rrënjosura në komunitetin afrikano-amerikan, në veçanti në ekstremistët anti-racizëm.

Një nga intelektualët më të respektuar në ato qarqe, profesori afrikano-amerikan Cornel West, ka vendosur gjithashtu të kandidojë si i pavarur në zgjedhjet presidenciale të vitit të ardhshëm.

Cornel West është një ekstremist, prandaj ai është i popullarizuar në mesin e të rinjve dhe më gjerë.

Për më tepër, pozicioni i tij pro-palestinez mund t’i fitojë vota në komunitetin e emigrantëve arab.

I njëjti arsyetim i bërë tashmë për Robert Kennedy Jr.

Këto janë kandidatura “shqetësuese”, të destinuara për të mbledhur përqindje të vogla.

Por të dy kanë profile që janë të njohura në botën e rinisë dhe në të majtën ekstreme, kështu që ka të ngjarë të dëmtojnë Bidenin mbi të gjitha (ose një kandidat alternativ demokrat, nëse Biden vendos papritur të tërhiqet).

Ky president, edhe pse i rraskapitur nga mosha, është “njeri i historisë”.

Në kuptimin që ai ka kaluar të gjithë historinë e Luftës së Ftohtë, ai ka thithur mësimet e saj.

Ai është presidenti i fundit amerikan i lindur gjatë Luftës së Dytë Botërore.

Ai është i vetmi lider politik që mund të mburret se ka takuar kryeministren izraelite, Golda Meir, gjatë Luftës së Yom Kipur 50 vjet më parë.

Prandaj ai është i bindur se i kupton si askush tjetër aksionet në dy “konfliktet binjake” në Ukrainë dhe Izrael.

Pavarësisht përvojës së tij, ai mund të dënohej të rikthejë trajektoren e shumë prej paraardhësve të tij: i detyruar të humbasë konfliktet jo nga armiqtë e jashtëm, por nga ndarjet e brendshme.

Marrë nga “Corriere Della Sera”, përshtatur për Albanian Post