Deputetja e LDK-së, Doarsa Kica-Xhelili, ka kritikuar VV-në për ndikime politike në RTK.

Duke i komentuar emërimet në pozita të larta në RTK-ja, ajo ka bërë me dije se televizioni Publik sërish ka dëshmua se nuk mund t`i rezistoi politikës.

Në profilin e saj në “Facebook”, ajo ka kritikuar Bordin e RTK-së, duke thënë se nuk po vepron në mënyrë të pavarur.

Postimi i plotë:

Na ishte një herë një shpresë e paarsyeshme për RTK-në..
Në fundvitin 2021, u zgjodh Bordi i ri i RTK-së.
Kishte ankesa. Edhe më shumë lëvdata. Më e rëndësishmja, kurrë më parë nuk kishte pasur aq shumë koncensus politik për përzgjedhjen e një bordi të RTK-së, nga një proces tejet transparent e të vështirë.
U dakorduam që kandidatët të jenë të pavarur e paanshëm. Të mos kenë ngjyrime politike. Që Bordi të jetë 50-50. Pra, 50% gra, dhe 50% burra, në përputhje me Ligjin për Barazi Gjinore. Kjo u mirëprit shumë, me disa përjashtime natyrisht që u eliminuan si pasojë e kësaj ‘kuote’. E pritshme. Për mua, më e rëndësishme ishte kauza.
Sot, një vit e gjysmë më vonë, RTK dëshmoi që është mision i pamundur i cilësdo kauzë të shëndoshë.
Sot, një vit e gjysmë më vonë, RTK:
1. Ka emëruar zv. drejtor që ishte donator e anëtar i niveleve të larta të partisë në pushtet;
2. Dështoi që në menaxhmentin e saj të zgjedh 50% gra e 50% burra;
3. Pranoi buxhet nga Ministria e Kulturës, PAVARËSISHT që Ministri i Financave ia kishte ULUR totalin e buxhetit që u votua në Kuvend.
PAVARËSISHT që i gjithë qëllimi i buxhetit të RTK është depolitizimi, që s’ka si bëhet përveç pavarësisë financiare.
Pra, RTK, dëshmoi SËRISH që ka zero rezistencë politike. Asgjë e re.
Por, pse është kaq zhgënjyese, nëse nuk është e re? Sepse ASNJË bord nuk e kishte legjitmitetin politik të të gjitha partive politike në Kuvend, sikurse ky.
Sot, secili anëtar i atij bordi që qëndron pasiv, i heshtur e aprovues karshi këtyre fenomeneve, dëshmon që nuk është as afërsisht rezistent sikurse ishim ne në kohën kur i zgjodhëm – kur përkundër tendencave për presione, vendosëm kauzën e meritokracisë, pavarësisë dhe barazisë gjinore para së gjithash. I bartëm sharjet. I bartëm hidhërimet e linçimet e përkrahësve tonë në emër të kësaj. Lehtë nuk ishte kurrë, por ishte e domosdoshme.
Është kot të flasim për zhgënjim. Tanimë nuk jam e sigurt a është më zhgenjyese që nuk e paskan merituar besimin që ia dhamë apo që besuam naivisht në idenë që kemi njerëz rezistent që e kuptojnë domosdoshmërinë e përmbylljes së një cikli të plotë pavarësues e avancues të institucioneve të rëndësishme.
Por.. kujt t’i flasësh..
Doarsa Kica Xhelili