Asnjë nuk ka qenë katastrofike, për momentin. Por ato tregojnë për një ndryshim të ekuilibrit të fuqisë nga vlerat perëndimore të dominuara nga SHBA-të, që kanë pasur ndikim për vite me radhë.

Në shumë fronte, era po fryn në drejtim të gabuar për interesat perëndimore. Ja pse dhe cilat përfitime mund të dalin ende nga ndryshimet në vazhdim:

Ukraina

Lufta në kufijtë lindorë të Evropës po shkon keq për Ukrainën. Kjo do të thotë, në vazhdimësi, ajo po shkon keq për NATO-n dhe BE-në, të cilat kanë financuar përpjekjet e luftës të Ukrainës dhe ekonominë e saj deri në dhjetëra miliarda dollarë.

Këtë herë të vitit të kaluar, shpresat ishin të mëdha në NATO që, e pajisur me pajisje ushtarake moderne dhe stërvitje intensive në vendet perëndimore, Ushtria e Ukrainës mund të nxiste avantazhin që kishte fituar atë vjeshtë dhe t’i shtynte rusët nga pjesa më e madhe e territorit që kishin pushtuar. Kjo nuk ka ndodhur.

Problemi ka qenë ai i kohës. Vendeve të NATO-s iu desh një kohë e gjatë për të vendosur nëse guxonin të dërgonin tanke moderne kryesore të betejës si Challenger 2 i Britanisë dhe Leopard 2 i Gjermanisë në Ukrainë, në rast se kjo do të provokonte Presidentin Vladimir Putin në një lloj hakmarrjeje të nxituar.

Në fund, Perëndimi i dorëzoi tanket, Presidenti Putin nuk bëri asgjë. Por në kohën kur ata ishin gati për t’u dislokuar në fushën e betejës në qershor, komandantët rusë kishin parë hartën dhe me të drejtë kishin marrë me mend se ku do të ishte përpjekja kryesore e Ukrainës.

Ukraina, menduan ata, do të dëshironte të përparonte në jug përmes rajonit Zaporizhzhia drejt Detit Azov, duke kaluar një pykë nëpër linjat ruse, duke i ndarë ato në dysh dhe duke prerë Krimenë.

Ushtria ruse mund të ketë performuar në mënyrë të jashtëzakonshme në përpjekjet e saj për të kapur Kievin në vitin 2022, por ajo ku shkëlqen është mbrojtja.

Gjatë gjithë asaj kohe që brigadat ukrainase po stërviteshin në Britani dhe gjetkë gjatë gjysmës së parë të 2023, dhe ndërsa tanket po dërgoheshin në drejtim të lindjes, në pjesën e përparme, Rusia po ndërtonte linjat më të mëdha dhe më të gjera të fortifikimeve mbrojtëse në historinë moderne.

Mina antitank, mina kundër personelit, bunkerë, llogore, kurthe tankesh, dronë dhe artileri janë kombinuar të gjitha për të penguar planet e Ukrainës. Kundërsulmi i saj shumë i lavdëruar ka dështuar.

Për Ukrainën dhe Perëndimin, matjet janë pothuajse të gjitha në drejtimin e gabuar. Ukraina ka mungesë të madhe të municioneve dhe ushtarëve. Kongresi po frenon përpjekjet e Shtëpisë së Bardhë për të shtyrë një paketë mbështetjeje ushtarake prej 50 miliardë dollarësh. Hungaria po frenon paketën e ndihmës prej 50 miliardë eurosh të BE-së.

Njëri ose të dyja mund të kalojnë përfundimisht, por mund të jetë tepër vonë. Forcat ukrainase tashmë duhet të kalojnë në mbrojtje. Ndërkohë, Moska e ka vendosur ekonominë e saj në një bazë lufte, duke i kushtuar një të tretën e buxhetit të saj kombëtar mbrojtjes, ndërsa ka hedhur mijëra njerëz dhe mijëra predha artilerie në vijat e frontit të Ukrainës.

Natyrisht, kjo situatë është thellësisht zhgënjyese për Ukrainën, e cila deri tani kishte shpresuar të kishte kthyer valën e luftës në favor të saj. Por pse ka rëndësi për Perëndimin?

Kjo ka rëndësi sepse presidenti Putin, i cili personalisht urdhëroi këtë pushtim gati dy vjet më parë, duhet vetëm të mbajë territorin që ka kapur (afërsisht 18% të Ukrainës) për të shpallur një fitore.

NATO ka zbrazur armaturën e saj dhe ka kryer gjithçka që nuk shkon në luftë për të mbështetur aleatin e saj, Ukrainën. Të gjitha potencialisht përfundojnë në një dështim të turpshëm për të rikthyer pushtimin rus. Ndërkohë, shtetet baltike – Estonia, Letonia dhe Lituania, të gjitha anëtarë të NATO-s – janë të bindur se nëse zoti Putin mund të ketë sukses në Ukrainë, ai do të vijë për ta brenda pesë viteve.

Vladimir Putin

Presidenti rus është një person i kërkuar. Në teori.

Në mars 2023, ai u padit nga Gjykata Ndërkombëtare Penale në Hagë, së bashku me Komisioneren e tij për të Drejtat e Fëmijëve, për krime lufte të kryera kundër fëmijëve ukrainas.

Perëndimi shpresonte se kjo do ta bënte atë një paria ndërkombëtare dhe do ta fuste në vendin e tij, i paaftë për të udhëtuar nga frika e arrestimit dhe dëbimit në Hagë. Kjo nuk ka ndodhur.

Që nga ajo aktakuzë, presidenti Putin ka qenë në Kirgistan, Kinë, Emiratet e Bashkuara Arabe dhe Arabinë Saudite, duke u mirëpritur çdo herë në tapetin e kuq. Ai gjithashtu ka marrë pjesë virtualisht në samitin e BRICS në Afrikën e Jugut.

Raund pas raundi të sanksioneve të BE-së supozohej se do të gjunjëzonte ekonominë ruse, duke e detyruar Putinin të kthente pushtimin e tij.

Megjithatë, Rusia ka dëshmuar të jetë jashtëzakonisht elastike ndaj këtyre sanksioneve, duke siguruar shumë produkte përmes vendeve të tjera si Kina dhe Kazakistani. Vërtetë, Perëndimi është larguar kryesisht nga nafta dhe gazi rus, por Moska ka gjetur klientë të tjerë të gatshëm, ndonëse me një çmim të reduktuar.

Fakti është se ndërsa pushtimi dhe pushtimi brutal i Ukrainës nga Putini është i neveritshëm për vendet perëndimore, në masë të madhe nuk është për pjesën tjetër të botës. Shumë vende e shohin këtë si problemin e Evropës, me disa që fajësojnë NATO-n, duke thënë se kjo provokoi Rusinë duke u zgjeruar shumë në lindje.

Për zhgënjimin e ukrainasve, këto kombe duken të pavëmendshme ndaj torturave dhe abuzimeve në shkallë të gjerë të kryera nga trupat pushtuese të Rusisë.

Gaza

Perëndimi, thanë ministrat arabë kohët e fundit në një samit në Riad, ka standarde të dyfishta. “Qeveritë tuaja janë hipokrite”, thanë.

Pse, pyesin ata, prisni që ne të dënojmë Rusinë për vrasjen e civilëve në Ukrainë, kur ju refuzoni një armëpushim në Gaza, ku po vriten mijëra civilë?

Lufta Izrael-Hamas ka qenë qartësisht katastrofike për të gjithë banorët e Gazës dhe për ata izraelitë të prekur nga sulmi vrasës i Hamasit në Izraelin jugor më 7 tetor. Ka qenë keq edhe për Perëndimin.

Ajo ka larguar vëmendjen globale nga aleati i NATO-s, Ukraina, teksa përpiqet të ndalojë përparimet ruse këtë dimër. Ajo ka devijuar municionet amerikane nga Kievi në favor të Izraelit.

Por mbi të gjitha, në sytë e shumë myslimanëve dhe të tjerëve anembanë botës, ajo ka bërë që SHBA dhe Britania e Madhe të duken bashkëfajtore në shkatërrimin e Gazës duke mbrojtur Izraelin në OKB. Rusia, forcat ajrore të së cilës bombarduan qytetin e Aleppos në Siri, ka parë rritje të aksioneve të saj në Lindjen e Mesme që nga 7 tetori.

Lufta është përhapur tashmë në Detin e Kuq jugor, ku Houthi-t e mbështetur nga Irani po lëshojnë drone dhe raketa shpërthyese në anije, duke rritur çmimet e mallrave pasi kompanitë kryesore të transportit në botë detyrohen të devijojnë deri në skajin jugor të Afrikës.

Irani

Irani është nën dyshimin për zhvillimin e fshehtë të një arme bërthamore, të cilin ai e mohon.

Megjithatë, pavarësisht përpjekjeve perëndimore, ajo është larg nga të qenit e izoluar, pasi ka shtrirë tentakulat e saj ushtarake në Irak, Siri, Liban, Jemen dhe Gaza përmes milicive përfaqësuese që financon, stërvit dhe armatosur.

Këtë vit, e ka parë atë të krijojë një aleancë gjithnjë e më të ngushtë me Moskën, të cilën e siguron me një furnizim të pashtershëm në dukje të dronëve Shahed për t’u nisur në qytetet dhe qytetet e Ukrainës.

I cilësuar si një kërcënim armiqësor nga disa vende perëndimore, Irani ka përfituar nga lufta e Gazës duke u pozicionuar në Lindjen e Mesme si një kampion i çështjes palestineze.

Saheli i Afrikës

Një nga një, vendet e rajonit të Sahelit të Afrikës Perëndimore u janë nënshtruar grushteve ushtarake që kanë parë dëbimin e forcave evropiane që po ndihmonin për të luftuar një kryengritje xhihadiste në rajon.

Ish-kolonitë franceze të Malit, Burkina Fasos dhe Republikës së Afrikës Qendrore ishin kthyer tashmë kundër evropianëve kur në korrik, një tjetër grusht shteti pa përmbysjen e një presidenti pro-perëndimor në Niger.

Trupat e fundit franceze tani janë larguar nga vendi, megjithëse 600 trupa amerikane mbeten atje në dy baza.

Në zëvendësim të forcave franceze dhe ndërkombëtare janë mercenarët rusë të grupit Wagner, i cili ka arritur të kapet pas marrëveshjeve fitimprurëse të biznesit, pavarësisht vdekjes misterioze të liderit të saj, Yevgeny Prigozhin, në një aksident avioni në gusht.

Ndërkohë, Afrika e Jugut, e parë dikur si një aleate perëndimore, ka mbajtur stërvitje të përbashkëta detare me luftanijet ruse dhe kineze.

Koreja e Veriut

Republika Popullore Demokratike e Koresë supozohet të jetë nën sanksione të rrepta ndërkombëtare për shkak të programit të saj të ndaluar të armëve bërthamore dhe raketave balistike.

Megjithatë, këtë vit, ajo ka krijuar lidhje të ngushta me Rusinë, me udhëheqësin e saj Kim Jong Un që vizitoi një stacion hapësinor rus, e ndjekur nga Koreja e Veriut duke dërguar një milion predha artilerie të raportuara për forcat ruse që luftojnë në Ukrainë.

Koreja e Veriut ka testuar disa raketa balistike ndërkontinentale, të cilat tani besohet se janë të afta të arrijnë shumicën e pjesëve të SHBA-së kontinentale.

Kina

Në një farë mase, viti 2023 ka parë një zbutje të tensionit midis Pekinit dhe Washingtonit, me një samit kryesisht të suksesshëm midis Presidentëve Biden dhe Xi në San Francisco.

Por Kina nuk ka treguar asnjë shenjë për t’u tërhequr nga pretendimet e saj mbi pjesën më të madhe të Detit të Kinës Jugore, duke lëshuar një hartë të re “standarde” që shtrin pretendimet e saj pothuajse deri në brigjet e disa vendeve të Azisë-Paqësorit.

As nuk ka hequr dorë nga pretendimet e saj mbi Tajvanin, të cilin është zotuar ta “marrë përsëri”, me forcë nëse është e nevojshme.

Arsyet për optimizëm?

Në këtë sfond të zymtë për Perëndimin, është ndoshta e vështirë të shohësh fije shprese. Por në anën pozitive për Perëndimin, aleanca e NATO-s ka rizbuluar qartë qëllimin e saj mbrojtës, të galvanizuar nga pushtimi i Ukrainës nga Rusia.

Unanimiteti perëndimor i treguar deri më tani ka befasuar shumë njerëz, megjithëse disa të çara tani kanë filluar të shfaqen.

Por është në Lindjen e Mesme ku ka potencialin më të madh për përmirësim. Kjo është pjesërisht për shkak të shkallës së tmerrshme të ngjarjeve që janë shpalosur në të dy anët e kufirit Gaza-Izrael.

Para 7 tetorit, kërkimi për një zgjidhje për çështjen e një shteti të ardhshëm palestinez ishte braktisur kryesisht. Njëfarë vetëkënaqësie kishte hyrë në marrëdhëniet e Izraelit me palestinezët se ky ishte një problem që mund të menaxhohej disi përmes masave të sigurisë, pa pasur nevojë të bënin ndonjë lëvizje serioze për t’u ofruar atyre një shtet të tyren.

Ajo formulë tani është treguar të jetë me të meta fatale. Njëri pas tjetrit liderët botërorë kanë shpallur se izraelitët nuk do të jenë në gjendje të jetojnë në paqen dhe sigurinë që meritojnë nëse palestinezët nuk mund të bëjnë të njëjtën gjë.

Gjetja e një zgjidhjeje të drejtë dhe të qëndrueshme për një problem që shtrihet në histori do të jetë tepër i vështirë dhe në fund do të përfshijë kompromise të dhimbshme dhe sakrifica nga të dyja palët nëse do të ketë sukses. Por tani më në fund, ajo ka tërhequr vëmendjen e botës.