Shtetet anëtare dhe Parlamenti Evropian arritën të mërkurën një marrëveshje të madhe për të reformuar politikën e emigracionit të bllokut, duke mbyllur një përpjekje ambicioze trevjeçare që nganjëherë dukej si e dënuar për dështim.
Marrëveshja e kërkuar, e cila është paraprake dhe ende duhet t’i nënshtrohet ratifikimit zyrtar, u vulos pas bisedimeve maratonë që filluan të hënën pasdite, vazhduan gjatë të martës dhe përfunduan të mërkurën në mëngjes, një intensitet që pasqyron aksionet e larta në tryezë.
Negociatat u fokusuan në një grup të gjerë dhe kompleks pyetjesh të hapura që kërkonin kompromise nga të dyja palët, si periudhat e ndalimit, profilizimi racor, të miturit e pashoqëruar, operacionet e kërkim-shpëtimit dhe mbikëqyrja e kufirit.
Këshilli, i udhëhequr nga presidenca spanjolle, mbrojti një pozicion të ngurtë për t’u dhënë vendeve anëtare hapësirën më të gjerë të manovrimit për të trajtuar migracionin, duke përfshirë zgjerimin e një procedure të propozuar të shpejtë të azilit për sa më shumë që të ishte e mundur, ndërsa Parlamenti këmbënguli për dispozita më të rrepta për të respektuar të drejtat themelore.
Komisioni Evropian gjithashtu mori pjesë, duke ofruar ndihmë dhe udhëzime.
Me pushimin e dimrit që po afrohej gjithnjë e më shumë, bashkë-ligjvënësit ishin nën presion në rritje për të rregulluar mosmarrëveshjet e tyre, të cilat në disa raste ishin të thella, dhe për të arritur përparimin e pritur me padurim.
Falë vendimit të së mërkurës, blloku do të jetë në gjendje të shtyjë përpara pesë pjesë të ndërlidhura të legjislacionit që ripërcaktojnë rregullat për pranimin, menaxhimin dhe zhvendosjen kolektive të ardhjes së parregullt të emigrantëve.
Ligjet, të njohura si Pakti i Ri për Migracionin dhe Azilin, u zbuluan për herë të parë në shtator 2020 në një përpjekje për të kthyer faqen në dekada të menaxhimit ad-hoc të krizës, i cili pa qeveritë të merrnin masa të njëanshme dhe të pakoordinuara për të përballuar një rritje të madhe të kërkuesit e azilit.
Këto politika të thjeshta minuan rëndë vendimmarrjen kolektive të BE-së dhe e lanë Brukselin të dukej si një kalimtar i parëndësishëm në atë që është ndoshta çështja më shpërthyese politikisht në axhendë.
Në thelbin e tij, Pakti i Ri ka për qëllim të vendosë norma të parashikueshme, të qarta, të cilat i lidhin të gjitha shtetet anëtare, pavarësisht vendndodhjes së tyre gjeografike dhe peshës ekonomike.
Qëllimi përfundimtar është të gjendet një ekuilibër midis përgjegjësisë së kombeve të vijës së parë, si Italia, Greqia dhe Spanja, të cilat marrin pjesën më të madhe të azilkërkuesve, dhe parimit të solidaritetit që vendet e tjera duhet të mbështesin.
