Ndryshe nga disa breza para tyre, të rinjtë sot nuk kanë frikë të vendosin kokën në divanin e një terapisti.

Çfarë kanë në mendjen e tyre përveç një tregu të pasigurt të punës, merakut për martesën dhe borxhet e studentëve? “Për shumë, problemi janë prindërit e tyre”, tha Deborah Duley, një psikoterapiste dhe themeluese e Empoëered Connections.

“Ne shkuam nga një shoqëri e përqendruar te prindërit në një shoqëri të përqendruar te fëmijët dhe ky brez është produkti i këtij fluksi në fokusin tonë prindëror,” tha Duley për HuffPost. ‘Si rezultat, dëgjoj ankesa të vazhdueshme se prindërit e tyre po e menaxhojnë jetën e tyre deri në atë pikë sa të jetë mbytës’.

Duley dhe terapistë të tjerë kanë ndarë disa nga ankesat që dëgjojnë nga klientët në të 20-at dhe të 30-at e tyre.

1. Jam rritur me prindër helikopterë dhe tani nuk mund të funksionoj si një i rritur i vërtetë.

Problemi nr. 1 që shoh me milenialët dhe prindërit e tyre është ai për të cilin ata ankohen për superprotektivitetin. E dini që problem është edhe kur telefonon nëna e një 28-vjeçareje dhe lë takim për një seancë për vajzën e saj. Vajza mund ta lërë edhe vetë orarin.

2. Ndihem si i dështuar sipas standardeve të prindërve të mi.

Një temë që dëgjoj lidhur me marrëdhënien prind-fëmijë nuk është të ndihesh mjaft mirë. Të rinjtë rriten me prindër që kanë pritshmëri të mëdha dhe dështimi jo vetëm që dekurajohet, por as nuk lejohet në disa raste. Gratë nga kjo gjeneratë në veçanti luftojnë me këtë pasi ato gjithashtu duhet të merren me shoqërinë, mediat sociale dhe opinionin publik duke u thënë atyre se nuk janë mjaftueshëm të mira.

3. Prindërit e mi nuk mendojnë se kam nevojë për terapi.

Një numër i klientëve të mi janë ankuar se prindërit e tyre nuk ‘besojnë’ tek terapia ose e shohin atë si një shenjë dobësie. Ka një stigmë që lidhet me terapinë për prindërit. Kjo shpesh i bën fëmijët e rritur të ndihen të pavlefshëm ose të keqkuptuar, ose ata mund të besojnë se nuk janë ‘mjaftueshëm të zotët’ për të trajtuar problemet e tyre. Disa klientë shprehin zhgënjim sepse nuk mund të flasin hapur me prindërit e tyre për betejat për shëndetin mendor. Rrjedhimisht, ata nuk janë në gjendje të kërkojnë mbështetje nga disa prej njerëzve më të rëndësishëm në jetën e tyre.

4. Prindërit e mi janë bërë gjyshër helikopter.

Pasi lindin fëmijë të rinjtë presionohen nga prindërit e tyre që kanë mendime të forta rreth stileve dhe vendimeve të tyre të prindërimit. Mund të bëhet një problem kur njerëzit ndihen të detyruar t’i japin përparësi opinioneve të prindërve të tyre para atyre të partnerëve. Prindërimi është një udhëtim shumë individual dhe gjithsecili zgjidh stilin që i përshtatet më shumë.

5. Prindërit e mi janë tepër të përfshirë në jetën time financiare.

Një nga çështjet më të mëdha që lind është që prindërit nuk respektojnë kufijtë ose përfshihen tepër në jetën e fëmijëve të tyre, veçanërisht me financa. Prindërit mendojnë se kanë të drejtë për informacion, sepse shpeshherë ata ofrojnë ndihmë financiare. Për shembull, kur prindërit paguajnë për psikoterapinë e një fëmije, ata shpesh pyesin për përmbajtjen e seancave pa respektuar privatësinë. Ata më kontaktojnë për të shpjeguar vështirësitë e fëmijës së tyre kur nuk ka nevojë për këtë informacion. Ndonjëherë, kur një pacient vendos një kufi me prindin, prindi fajëson ose keqatribuon autonominë e fëmijës me terapistin që ndërhyn në marrëdhënie. Është sikur terapia për të cilën po paguajnë shihet si një kërcënim për marrëdhënien midis prindit dhe fëmijës.

6. Prindërit e mi nuk më mësuan se si të lundroja në emocionet negative.

Një tjetër gjë konstante që dëgjoj është mungesa e udhëzimeve se si të trajtohen emocionet dhe përvojat negative. Herë pas here, shoh gra që luftojnë fuqishëm me menaxhimin e emocioneve të tyre negative. Ato janë mësuar se emocionet negative duhen shmangur me çdo kusht; se ankthi është një pjesë normale e përditshmërisë së një gruaje dhe ajo duhet ta trajtojë atë thjesht duke marrë një pilulë ose duke shmangur fare emocionet përmes metodave jo të shëndetshme. Ky, mendoj, është mesazhi më i dëmshëm që mund të marrë një fëmijë. Të kuptuarit se emocionet negative janë normale, janë të pritshme dhe në fakt mund të jenë të qëllimshme është një ndryshim i lojës për këto gra.