Unë vesh një variacion të lehtë të së njëjtës gjë çdo ditë: një kostum blu të errët, një këmishë të bardhë dhe një kravatë blu të errët. Herë pas here shkoj te kostumi gri, dhe herë pas here shkoj te një kravatë me model. E mora këtë nga Presidenti Obama, i cili kishte tendencë të vishte diçka të ngjashme çdo ditë. Kur e pyeta për këtë, ai tha: “Ka pesë minuta të tjera në ditën time që kthehem, sepse nuk po kaloj kohë duke menduar se çfarë do të vesh sot?”

Shkruan: Antony Blinken, Sekretar amerikan i Shtetit

Marka e kostumit tim është sekret shtetëror.

Shumë nga historitë që dëgjova në tryezën e darkës ishin për Amerikën si fenerin e fundit të shpresës. Kjo nuk ishte mitologji. Ishte një realitet për shumë nga anëtarët e familjes sime. Gjyshi im nga babai erdhi këtu duke ikur nga masakrat në Rusi; njerka ime iku nga komunistët në Hungari, fjalë për fjalë në fund të natës në tren si një vajzë e re me nënën e saj; dhe njerku im ishte një i mbijetuar i Holokaustit.

Babai im shkoi në Korpusin Ajror të Ushtrisë në Luftën e Dytë Botërore në moshën nëntëmbëdhjetë vjeç, e la kolegjin pas vitit të parë. Ai ishte pjesë e një brezi që prirej të fliste më pak dhe të bënte më shumë. Ai nuk i mbante domosdo emocionet e tij të fshehura. Ajo që ai u përpoq të nxiste është, duke pasur parasysh zgjedhjen, ai merr kalin e punës mbi kalin e shfaqjes.

Si fëmijë në vitet gjashtëdhjetë, muzika e parë që më ekspozuan prindërit e mi ishte Beatles. Nga dita e parë e deri më sot, ata mbeten top.

Nuk mund të them fillimisht albumin tim të preferuar të Beatles, por nëse do të detyrohesha vërtet të zgjidhja, ndoshta do të ishte ”Revolver” ose ”Rubber Soul”. Por nuk do të doja të zgjidhja.

Unë punova si drejtor i stafit në Komitetin e Marrëdhënieve me Jashtë të Senatit tani Presidenti Biden, i cili ishte kryetar. Siç më tha dikush kur mora punën, “Ke dy fjalë në titull: staf dhe drejtor. Vetëm njëri prej tyre ka rëndësi dhe nuk është drejtor.” Ju kurrë nuk e humbisni atë mënyrë për t’i parë gjërat. Ky ka qenë një përshtatje interesante për mua në këtë punë.

Si Sekretar i Shtetit, duhet të projektosh një kombinim të caktuar besimi, dinjiteti, serioziteti i qëllimit, sepse po përfaqëson vendin.

Unë mbaj një kartë ‘në xhep’ me emrat e çdo amerikani që është arrestuar arbitrarisht nga vende të tjera. Isha jashtëzakonisht i lumtur që arritëm ta kthenim në shtëpi Brittney Griner. Përforcon vendosmërinë për të bërë gjithçka që mundemi për të sjellë në shtëpi të tjerët që mbeten në burgje anembanë botës.

Në shtëpi kam një katërvjeçar dhe një tre vjeç. Në cilëndo prej këtyre punëve, është e lehtë të harrohet fakti që gjithçka që bëjmë vjen tek njerëzit e vërtetë. Të kesh fëmijë të vegjël është një kujtesë tepër e fuqishme për këtë.

Babai im do të thoshte nëse ka diçka për të cilën jeni të apasionuar, gjeni mënyra për ta kënaqur atë. Ai e modeloi atë. Ai u emërua për të drejtuar Fondacionin ‘’Mark Rothko’’. Me kalimin e viteve, ai në thelb dhuroi më shumë se një mijë vepra të Rothko në muzetë në mbarë botën.

Vepra ”Rothko’s Nr. 5/Nr. 22”, një periudhë e mrekullueshme.

Aq sa më pëlqen të jem muzikant, dhe kjo ka qenë filli në pjesën më të madhe të jetës sime, më mungon aftësia e vetme e nevojshme për të bërë një karrierë prej saj, dhe ky është talenti. Por unë ende e dua atë.

Çdo gjë që Aimee Mann nxjerr, më pëlqen. Jo vetëm sepse ajo është një shoqe, por sepse është e mrekullueshme.

Rreth gjashtë javë pas operacionit të bin Ladenit, kryetari i atëhershëm i Shefave të Përbashkët të Shtabit ishte me David Letterman dhe Letterman nxjerr fotografinë tonë në dhomë duke parë operacionin e Navy SEALs. Në televizionin kombëtar, Letterman më tregon në sfondin e fotos dhe më thotë: “Kush është ai djalë? A ishte ai në turneun në Shtëpinë e Bardhë, humbi dhe u mbyll në dhomën tuaj?” Kryetari, miku im, nuk e kundërshtoi atë propozim.

Presidenti ndau me mua një premisë themelore për këtë punë: Ka rëndësi kur kemi partneritete dhe miqësi të ngushta në mbarë botën. Gjëja e parë që presidenti donte që unë të bëja ishte të përvesh mëngët dhe të riangazhohesha me botën në mënyra që nuk kishim qenë vitet e fundit. Ai më tha se do të shpërblehet në mënyra që nuk mund ta imagjinojmë tani.

Është shumë më e vështirë të negociosh efektivisht me fëmijët e mi sesa me homologët tanë kinezë ose rusë. Djali im ka një përgjigje shumë efektive ndaj propozimeve të mia diplomatike dhe kjo përgjigje është “jo”. Unë me të vërtetë përpiqem të përdor çdo truk diplomatik në libër për t’i bërë ata të thonë “po”. Por, mesatarja ime e goditjes nuk është ende pwr në Hall of Fame.

Shumica e mëngjeseve, kur jam në shtëpi, ha mëngjes me fëmijët e mi. Mund të bëj vezët e fërguara bazë. Mund të bëj tërshërën bazë, frutat, uafëlls, por tani po arrijmë kufijtë e asaj që mund të bëj në kuzhinë.

Unë kam qenë në Washington për tridhjetë vjet tani. Unë ende besoj, ndoshta kundër provave, se shumica e njerëzve janë këtu sepse duan të bëjnë gjënë e duhur. Ne mund të vëmë në dyshim gjykimet, por jo qëllimet. Ajo që i mungon më së shumti tani në diskursin tonë është ndjenja bazë e civilizimit. Ndoshta kjo është e modës së vjetër, por nëse mund ta gjejmë përsëri, do të jetë një gjë shumë e mirë për vendin.