Ankaraja e kishte penguar hyrjen e Stokholmit në aleancë gjoja sepse Suedia ka lejuar anëtarët dhe mbledhësit e fondeve të Partisë së Punëtorëve të Kurdistanit, ose PKK, një grup terrorist i përcaktuar ndërkombëtarisht.

Por kundërshtimi turk ndaj anëtarësimit suedez u zbut pasi presidenti turk, Recep Tayyip Erdogan, siguroi atë që donte vërtet.

Bëhet fjalë për 40 avionë luftarakë F-16 nga Shtetet e Bashkuara, përmirësime të pajisjeve në flotën ekzistuese të avionëve të Turqisë dhe një mundësi potenciale për të takuar Presidentin e SHBA-ve, Joe Biden.

Që Washingtoni ra dakord për këtë marrëveshje armësh prej 23 miliardë dollarësh nuk është çështje e vogël.

Një embargo de facto mbi shitjet e armëve të SHBA-ve në Turqi ishte vendosur që kur Ankaraja bleu sistemet ruse të mbrojtjes raketore në vitin 2017.

Në atë kohë, një Kongres i zemëruar ndaloi kërkesën e Turqisë për të blerë aeroplanë F-16 dhe zyrtarë dhe ligjvënës amerikanë qortuan Turqinë për blerjen e armëve nga një kundërshtar i NATO-s.

Presidenti i SHBA-ve, Joe Biden, është gjithashtu i vetmi president amerikan që nuk e ka ftuar Erdoganin në Shtëpinë e Bardhë në dy dekadat e presidentit turk në pushtet.

E megjithatë Shtetet e Bashkuara janë aq të etura për të forcuar radhët e NATO-s dhe për të zhdukur çdo grindje brenda aleancës, saqë i janë nënshtruar kërkesave turke.

E gjithë kjo i ka dhënë Erdoganit – i cili në pranverën e kaluar u shmang kryesisht nga Shtëpia e Bardhë – një fitore diplomatike mjaft të theksuar.

Zyrtarët amerikanë madje kanë lënë të kuptohet se Biden së shpejti mund të ftojë homologun e tij turk në Shtëpinë e Bardhë.

Disa analistë e kanë interpretuar këtë marrëveshje si një rivendosje të madhe në marrëdhëniet e SHBA-ve me Turqinë.

Lejimi i Suedisë në NATO mund të parashikojë një periudhë të ngrohjes së lidhjeve midis Turqisë dhe Perëndimit dhe mund të sinjalizojë përafrimin më të ngushtë të Turqisë me anëtarët kryesorë të aleancës për të gjitha çështjet.

Kjo do të keqkuptonte orientimin e vërtetë gjeopolitik të Turqisë.

Në vend të kësaj, marrëveshja pasqyron natyrën e politikës së jashtme të Erdoganit, një lider i gatshëm të shikojë nga lindja, perëndimi, veriu dhe jugu në ndjekje të ambicieve të tij.

Në të vërtetë, një ndryshim më i thellë dhe më i rëndësishëm është duke u zhvilluar brenda Turqisë, një ndryshim që, edhe në mes të pajtimit aktual mbi zgjerimin e NATO-s, po e largon atë nga Perëndimi.

Themeluesi i Turqisë moderne, Mustafa Kemal, i njohur gjithashtu si Ataturk, e “falsifikoi” vendin si një republikë laike evropiane.

Shumë liderë dhe elita turke e ndoqën Ataturkun në përpjekjen për të formësuar shtetin dhe institucionet e tij sipas linjave evropiane.

Ata do të siguronin hyrjen e vendit në NATO në 1952 dhe, në dekadat e mëvonshme, do të përpiqeshin të bashkoheshin me Bashkimin Evropian.

Por të paktën që nga vitet e para të këtij shekulli, elitat turke të dikurshme me prirje perëndimore filluan të humbnin kontrollin mbi një shoqëri që ata ishin përpjekur ta drejtonin që nga themelimi i vendit, në vitin 1923.

Erdogan e mishëron këtë ndryshim edhe pse nuk është plotësisht përgjegjës për të.

Ndryshe nga Ataturku, i cili erdhi nga provincat evropiane të Perandorisë Osmane, Erdogan vjen nga Anadolli.

Baza e tij politike përbëhet nga anadollakë të devotshëm, shumë prej të cilëve kurrë nuk e miratuan plotësisht projektin radikalisht laik të Ataturkut.

Prandaj, Turqia e Erdoganit ka më pak lidhje emocionale dhe politike me Perëndimin.

Turqia e re që ai ka krijuar është e ankoruar jo në Evropë, por në brendësi të Turqisë.

Politika e saj e jashtme përfaqëson ndjeshmërinë politike dhe kulturore të anadollakëve shumë larg etikës laike të elitave që themeluan vendin.

Kjo nuk do të thotë se Turqia do të braktisë vendin e saj në tryezën e Perëndimit.

Në fund të fundit, kërkimi i Turqisë për t’u bashkuar me Perëndimin, që shkon deri në përpjekjet e para për evropianizim nga elitat osmane në fillim të shekullit të XVIII, është po aq i vjetër sa vetë Evropa moderne.

Përkundrazi, me qendrën e saj të gravitetit tani në Anadoll, Turqia mund të pritet të pozicionohet si një fuqi hibride midis Perëndimit dhe pjesës tjetër të botës.

Një këndvështrim i ndikuar nga evropianët drejtoi politikën e jashtme turke për dekada, por Turqia e re do të angazhojë lirisht vende të tjera pa marrë parasysh objektivat apo prioritetet perëndimore.

Kjo është për shkak se Turqia tani e sheh botën përmes një lenteje të Anadollit.

Pozicioni i Turqisë

Vendet mund ta çrrënjosin veten.

Shpesh thuhet se Polonia “u zhvendos” në fillim të shekullit të XX.

Pas Luftës së Parë Botërore, Polonia përfshinte pjesë të asaj që tani është Ukraina, Lituania dhe Bjellorusia.

Por pas Luftës së Dytë Botërore, ajo u zhvendos drejt perëndimit – në vendndodhjen e saj aktuale – duke humbur territoret e saj lindore dhe duke fituar shtrirje të asaj që asokohe ishte Gjermania.

Ajo lëvizi fizikisht nga lindja në perëndim.

Turqia lëvizi në drejtim të kundërt.

Në fund të shekullit të XIX, gjatë kohës osmane, shumë nga qendrat kryesore urbane të perandorisë ishin në provincat e saj evropiane në Ballkan, duke përfshirë Shkodrën (në Shqipërinë e sotme), Prishtinën (në Kosovën e sotme), Plovdiv-in (në Bullgarinë e sotme), Shkupi (në Maqedoninë e Veriut) dhe Selaniku (në Greqinë e sotme).

Selaniku, vendlindja e Ataturkut, shkëlqeu veçanërisht, si qyteti i dytë më i madh i perandorisë (pas Stambollit) dhe si kryeqyteti i tij kulturor dhe tregtar – ekuivalenti i qytetit të New York-ut në Shtetet e Bashkuara sot.

Por osmanët i kishin humbur të gjitha këto territore evropiane – me përjashtim të Stambollit, Edrenesë, në kufirin bullgar dhe një rripi territori në mes – deri në fund të Luftërave Ballkanike të 1912-1913.

Shteti modern turk përfundoi duke u zhvendosur në Anadoll, në lindje.

Për të ankoruar vendin e ri në Anadoll, Ataturku zgjodhi si kryeqytetin e tij të ri Ankaranë, e cila shtrihej në zemër të stepës gadishullore dhe ishte selia e tij e mëparshme gjatë luftës turke për pavarësi.

I projektuar fillimisht si një qytet me kopshte me vila, që të kujtojnë ato qytete të Evropës Lindore të humbura në dekadat e mëparshme, Ankaraja simbolizonte lindjen e një vendi evropian nga hiri i Perandorisë Osmane – në mes të Anadollit.

Në themelimin e Republikës, elitat e Turqisë – shumë prej tyre të lindura në Evropë dhe të katapultuara në Anadoll gjatë rënies së Perandorisë Osmane – u mbajtën pas ideve të ndikuara nga evropianët për shtetin dhe jetën shoqërore.

Në krye të këtij grupi, Ataturku e dëboi Islamin në sferën private, ndaloi vëllazëritë fetare, e spastroi Islamin nga ligjet turke dhe iu afrua nxjerrjes jashtë ligjit arsimin fetar.

Për më tepër, ai ndryshoi alfabetin e vendit nga një alfabet i bazuar në arabisht në një shkrim romak, duke shlyer fjalët arabe dhe persiane nga turqishtja duke ruajtur huazimet franceze dhe italiane.

Turqia hoqi gjithashtu kalendarin Islamik në favor të alternativës gregoriane perëndimore.

Në këtë mënyrë, themeluesi i Turqisë moderne e fortifikoi vendin për ta futur në Perëndim.

Ataturku dhe pasuesit e tij shpesh lindën dhe u rritën në Ballkan.

Këto elita themeluese ishin të shqetësuar herë pas here kur vizitonin rrafshnaltën e madhe dhe stepë të Anadollit dhe takonin banorët e saj konservatorë dhe të devotshëm.

Një shkrimtar i kësaj epoke, Sevket Sureyya Aydemir, një intelektual i shquar me rrënjë në Bullgarinë osmane, e përshkroi Anadollin në kujtimet e tij të vitit 1959 si “asgjë veçse një pjesë tashmë të vdekur të kores së tokës”.

Në ballot e Ditës së Republikës, të organizuara nëpër qytetet e vogla të Anadollit, vetëm vite pas rënies së Perandorisë Osmane dhe humbjes së provincave të saj evropiane, burokratët do të kërcenin me meloditë evropiane të luajtura nga grupet e xhazit, për të habitur fshatarët anadollakë të pranishëm.

Projekti evropian i Ataturkut, megjithatë, nuk ishte aspak i kufizuar në elitat e vendit.

Gjatë shpërbërjes së Perandorisë Osmane, e cila filloi në shekullin e XIX, miliona turq dhe myslimanë joturq – duke përfshirë shqiptarë, boshnjakë, bullgarë, grekë dhe maqedonas – u shpërngulën në Anadoll.

Këtyre grupeve, të cilët ishin përballur me persekutimin në vendet e sapoformuara të Ballkanit, iu bashkua në Anadoll një eksod edhe më i madh i turqve dhe myslimanëve të tjerë nga Evropa gjatë Luftërave Ballkanike.

Së bashku me myslimanët e dëbuar nga Rusia nga ish-territoret osmane në veri të Detit të Zi, myslimanët evropianë përbënin kështu gati 40 për qind të popullsisë së Turqisë në kohën kur Ataturku themeloi Republikën, në vitin 1923.

Dhe ata prireshin të mbështesin projektin e Ataturkut për sekularizimin e rreptë.

Turqia moderne u bë një demokraci shumëpartiake në vitet 1950 më pak se dy dekada pas vdekjes së Ataturkut, në 1938, dhe pasuesit e tij, shumë prej tyre të lindur në Ballkan ose pasardhës të emigrantëve nga Evropa, përjetësuan idenë e Turqisë si një ent evropian.

Evolucioni demokratik i Turqisë pas Luftës së Dytë Botërore dhe përfshirja në Perëndim gjatë Luftës së Ftohtë forcoi më tej pretendimet e vendit për një identitet evropian dhe perëndimor.

Ankaraja iu bashkua shumë organizatave pan-evropiane, si Organizata për Bashkëpunim Ekonomik dhe Zhvillim dhe Këshilli i Evropës, si një anëtar themelues dhe u pranua në NATO menjëherë pas krijimit të aleancës.

Megjithatë, me kalimin e një shekulli, lidhja me Evropën e mbajtur nga shumë turq u bë gjithnjë e më e dobët.

Kur Erdogan erdhi në pushtet, në vitin 2003, anadollakët vendas përbënin shumicën dërrmuese të popullsisë së Turqisë.

Me origjinë nga brendia e stepave të gadishullit, lindja malore dhe bregu i Detit të Zi, kjo popullsi prirej të ishte myslimane e devotshme dhe, në pjesën më të madhe, nuk kishte qenë kurrë plotësisht e qetë me projektin themelues laik të republikës.

Marshimi anadollak

Evropa ishte më ngurruese për marrëdhëniet e saj me Turqinë.

Midis 1995 dhe 2013, gjatë zgjerimit të shpejtë që pasoi rënien e Bashkimit Sovjetik dhe përfundimit të Luftës së Ftohtë, Bashkimi Evropian “thithi” 16 vende të reja.

Në fillim, dukej sikur Turqia mund t’i bashkohej këtij grupi: procesi i saj i anëtarësimit kishte filluar para fundit të Luftës së Ftohtë, në 1987, dhe mori një plumb në krah me ardhjen e Erdoganit në pushtet, në 2003.

Erdogan u përshëndet nga shumë njerëz si një stil i ri i islamistit të moderuar, i cili ishte thellësisht i përkushtuar ndaj institucioneve demokratike dhe i gatshëm për të përballuar ushtrinë e rrënjosur të vendit dhe për ta kthyer Turqinë në një demokraci të plotë.

Në vitin 2005, BE filloi bisedimet zyrtare me Turqinë në lidhje me anëtarësimin.

Por Turqia mbeti jashtë.

Menjëherë pas fillimit të bisedimeve, Brukseli njoftoi Ankaranë se nuk do të kishte asnjë ofertë për anëtarësim.

Me sa duket, ai vendim kishte të bënte me mosmarrëveshjen e qëndrueshme midis Turqisë dhe Qipros në lidhje me Qipron e Veriut, por në realitet, Franca dhe Gjermania hezitonin të mirëprisnin një vend të madhësisë dhe peshës së Turqisë.

BE-ja nuk kishte filluar kurrë më parë bisedimet e pranimit me një vend që nuk kulmoi me një ofertë anëtarësimi.

Sinjali unik këtë herë ishte i qartë: Turqia nuk kishte shtëpi në Evropë.

Së bashku me bisedimet zhgënjyese të anëtarësimit të Turqisë në BE, sundimi transformues i Erdoganit ndihmoi të ankorojë fort Turqinë në Anadoll.

Partia për Drejtësi dhe Zhvillim (AKP) e Erdoganit përmbledh ngritjen e anadollakëve në vend.

AKP është një makinë e ushqyer nga votuesit, bizneset, elitat dhe një etos i rrënjosur në brendësi të Anadollit dhe në bregun e Detit të Zi – nga janë prindërit e Erdoganit – dhe në lindje, ku përfshihen shumë kurdë.

Kabinetet e Erdoganit janë të mbushur me politikanë nga këto zona.

Politikanët me lidhje me Ballkanin që dominonin kabinetet përpara ngritjes së Erdoganit janë zhdukur.

E njëjta gjë mund të thuhet për radhët e burokracisë, si dhe për Gjykatat e larta dhe mediat kryesore, shumë prej të cilave janë marrë nga anadollakët dashamirës të presidentit.

Në këto linja, lobi i fuqishëm i biznesit pro-evropian i Turqisë, TUSIAD, ka parë që ndikimi i tij të zvogëlohet vitet e fundit.

I dominuar nga bizneset në Stamboll dhe Izmir që u formuan nga njerëz që kishin ardhur nga ish-provincat evropiane të Perandorisë Osmane, TUSIAD shpesh drejtonte agjendën politike në vend.

Ai bëri thirrje për pranimin në BE në vitet 1980 dhe financoi një studim të guximshëm në vitet 1990, në kulmin e kryengritjes së PKK-së, që propozonte një zgjidhje politike për separatizmin kurd.

Megjithatë, që kur Erdogan erdhi në pushtet, një elitë e ndryshme biznesi ka pasur ndikim dhe ka formësuar agjendën politike.

Bizneset dhe miliarderët e drejtuar nga Anadolli, të cilët shpesh vijnë nga brigjet e Detit të Zi, mbështesin presidentin dhe inkurajojnë Turqinë të heqë dorë nga angazhimi i saj ndaj sekularizmit kemalist, të mbajë lidhjet ekonomike me Rusinë dhe të rrisë gjurmën e saj politike në Jugun global.

Ky kontroll i Anadollit është thjesht një produkt i ndryshimit demografik të Turqisë gjatë dekadave të fundit dhe zvogëlimit të zotërimit të elitave të vjetra laike mbi shoqërinë turke.

Erdogani nuk është shkaku i këtij ndryshimi aq sa është një simptomë kryesore e tij.

Elitat e reja anadollake të Turqisë kanë marrë përgjegjësinë dhe ata nuk e shohin identitetin e vendit në kushtet e përcaktuara nga Ataturku dhe pasardhësit e tij kemalistë.

Këto elita, shpesh të informuara nga lloje më konservatore të Islamit, e shohin gjithashtu Islamin si të qenësishëm të identitetit kombëtar të Turqisë.

Me Erdoganin, lidhjet me Rusinë janë përmirësuar.

Të dy vendet janë konkurrentë historikë dhe ata kanë qenë në anë të ndryshme në luftërat në Siri, Libi, Kaukazin e Jugut dhe Ukrainë – Ankaraja i ka ofruar Kievit mbështetje thelbësore politike dhe ushtarake.

Pavarësisht kësaj konkurrence, Erdogan dhe presidenti rus, Vladimir Putin, kanë pasur një lidhje të ngushtë që nga viti 2016, kur një përpjekje për grusht shteti në Turqi dështoi.

Në atë kohë, aleatët perëndimorë të Turqisë, duke përfshirë Shtetet e Bashkuara, atëherë të udhëhequr nga Presidenti Barack Obama, humbën një mundësi të madhe duke mos përqafuar Turqinë dhe demokracinë e saj pas përpjekjes traumatike të puçit.

Putini, me zgjuarsi, e priti Erdoganin dy javë pas grushtit të dështuar, duke krijuar raportin që zgjat deri më sot.

Kjo, në këmbim, i ka lejuar Ankaranë dhe Moskë të krijojnë marrëveshje për ndarjen e pushtetit në Siri dhe Libi, ku mbështesin palë të ndryshme në konflikt.

Të dy vendet kanë parë gjithashtu lulëzimin e lidhjeve tregtare dhe turistike dhe nocionin e përbashkët që shfaqet mes turqve dhe rusëve se ata janë të dy “popuj në mes”, të pamundur për t’u futur në një identitet të veçantë globalisht.

Këtu për të qëndruar

Njëqind vjet pasi u krijua nga Ataturku, Turqia po vendoset në vendin e saj, njësoj si një shtëpi që vendoset në themelet e saj: në Anadoll, në udhëkryqin midis Lindjes së Mesme, Evropës dhe Euroazisë.

Kjo Turqi ende e sheh veten si pjesë e Evropës, por jo në dëm të shoqatave të tjera të saj.

Ankaraja tani angazhohet lirisht me Iranin, Rusinë, Shtetet e Bashkuara, monarkitë e pasura të Gjirit, Evropën dhe aktorë të tjerë rajonalë dhe globalë, pa e ndjerë se duhet të zgjedhë një partner të preferuar.

Aty ku udhëheqësit turq të shekullit XX kishin një lidhje emocionale me Evropën, Erdogan nuk e bën këtë; Turqia e tij është më e vetëdrejtuar dhe e bindur për virtytet e veta.

Kjo Turqi e re, natyrisht, do të mbetet një anëtare e NATO-s, e cila i sjell Ankarasë mbrojtje nga Moska (në një moment, elitat e Turqisë kanë frikë se marrëdhënia midis dy vendeve mund të bëhet përsëri më armiqësore) dhe levave me fuqitë e tjera të NATO-s.

Por në të njëjtën kohë do të krijojë lidhje dhe partneritete me vendet në Lindjen e Mesme dhe Euroazinë.

Në Lindjen e Mesme, Erdogan kohët e fundit ka rivendosur lidhjet e Ankarasë me Riadin.

Marrëdhëniet midis Arabisë Saudite dhe Turqisë u dobësuan pasi operativët sauditë vranë gazetarin Jamal Khashoggi në Stamboll në vitin 2018 – zyrtarët turq ndihmuan në lidhjen e princit të kurorës saudit Mohammed bin Salman me vrasjen.

Por në mars të vitit 2023, gjykatat turke transferuan ndjekjen penale të princit të kurorës në gjykatat saudite dhe në këmbim, Fondi Saudit për Zhvillim depozitoi gati 5 miliardë dollarë në bankën qendrore të Turqisë për të ndihmuar ekonominë e trazuar të vendit.

Turqia e re ka shumë identitete, asnjëra prej tyre nuk është ekskluzive apo e lehtë për t’u klasifikuar: nëse është një vend i Lindjes së Mesme, atëherë është gjithashtu i vetmi shtet i Lindjes së Mesme që është gjithashtu një fuqi e Detit të Zi.

Dhe nëse është një vend evropian, atëherë është i vetmi shtet evropian që kufizohet me Iranin.

Dhe nëse është një fuqi euroaziatike, është e vetmja që i përket NATO-s.

Mënyra më e mirë që Shtetet e Bashkuara t’i afrohen Turqisë është të pranojnë realitetin e këtyre rreshtimeve të shumëfishta.

Erdoganit i pëlqen të shihet si qendra e gjërave, me botën që rrotullohet rreth Turqisë – ai është përpjekur të shërbejë si arbitër në luftën në Ukrainë, ka luajtur një rol aktiv në Kaukazin e Jugut dhe ka projektuar fuqinë e Turqisë në Sahel.

Briri i Afrikës, Kaukazi i Jugut dhe Ballkani Perëndimor.

Atij i pëlqen të jetë marrëveshja ose ndërmjetësi në konfliktet rajonale, gjë që rrit pozitën e tij tashmë monumentale në shtëpi.

Në fund të fundit, për të gjitha vitet e tij të rrëmujës, Erdogan tani mund të ketë pak interes për të antagonizuar Perëndimin.

Pas fitores së zgjedhjeve presidenciale të vitit 2023, Erdogan nuk përballet më me ndonjë sfidë të rëndësishme të brendshme dhe po hyn në fazën e ndërtimit të trashëgimisë së karrierës së tij.

Pasi ka riformuar rrugën gjeopolitike të Turqisë, ai tani dëshiron të lërë pas një trashëgimi pozitive.

Ankaraja mund të jetë e etur për të punuar me Washingtonin për një sërë çështjesh, duke përfshirë rindërtimin e Ukrainës dhe Gazës dhe kundërshtimin e ndikimit rus dhe kinez në Afrikë dhe Ballkan, edhe pse ajo ruan lidhjet me Rusinë dhe monarkitë e Gjirit.

Turqia ka hequr dorë nga çdo dëshirë për t’u bashkuar me Perëndimin dhe Shtetet e Bashkuara duhet të pranojnë se ndërlidhja e saj është këtu për të qëndruar.

Marrë nga “Foreign Affairs”, përshtatur për Albanian Post