Në fund të fundit ishte një arritje diplomatike që armëpushimi zgjati aq sa zgjati. Tani, pas një pauze shtatë-ditore, Izraeli dhe Hamasi po përballen me sfidat e tyre më të mëdha ushtarake dhe politike.
Për Hamasin, është lufta për të mbijetuar. Për sa kohë që një person i armatosur i Hamasit mund të tërheqë këmbëzën ose të lëshojë një raketë në Izrael, ai do të pretendojë të jetë i pamposhtur.
Me gjithë fuqinë e tij dërrmuese ushtarake, detyra e Izraelit është më e ndërlikuar.
Kryeministri i saj Benjamin Netanyahu u betua për “hakmarrje të fuqishme” pasi Hamasi shkeli kufirin dhe vrau rreth 1 mijë e 200 njerëz, kryesisht civilë izraelitë, më 7 tetor.
Në orët e para pasi ushtria izraelite u kthye në ofensivë, qeveria u angazhua sërish për qëllimet e saj të luftës në një postim në WhatsApp: “Lirimi i pengjeve, eliminimi i Hamasit dhe sigurimi që Gaza të mos përbëjë më kurrë një kërcënim për banorët e Izraelit”.
Si e bën këtë dhe çfarë ndodh më pas, tani janë preokupimet numër një të zotit Netanyahu, aleatëve dhe armiqve të tij politikë në Izrael dhe Antony Blinken, sekretari amerikan i shtetit i cili ka bërë katër udhëtime në Izrael dhe në rajon që nga fillimi i luftës.
Ndoshta Blinken e dinte se përpjekja e tij për të zgjatur atë që ai e quajti “pauzë humanitare” do të dështonte.
Në mbrëmjen para rifillimit të luftimeve, ai përsëriti mbështetjen e Amerikës për të drejtën e Izraelit për t’u mbrojtur dhe dënoi edhe një herë Hamasin.
Blinken përsëriti këmbënguljen e tij “që Izraeli të veprojë në përputhje me të drejtën ndërkombëtare humanitare dhe ligjet e luftës, edhe kur përballet me një grup terrorist që nuk respekton asnjërën”.
Pastaj Blinken bëri deklaratën e tij më të ashpër publike deri më tani se si Izraeli duhet të luftojë luftën.
Vlen të citohet gjatë, sepse është një listë kontrolli e asaj që SHBA pret nga aleati i saj më i ngushtë.
Ai tha se kjo nënkuptonte “marrjen e hapave më efektivë për të mbrojtur jetën e civilëve, duke përfshirë përcaktimin e qartë dhe të saktë të zonave dhe vendeve në Gazën jugore dhe qendrore ku ata mund të jenë të sigurt dhe jashtë vijës së zjarrit”.
“Kjo do të thotë shmangia e zhvendosjes së mëtejshme të konsiderueshme të civilëve brenda Gazës. Do të thotë shmangia e dëmtimit të infrastrukturës kritike për jetën, si spitalet, si stacionet e energjisë elektrike, si objektet e ujit”.
Në fillim të luftës, Joe Biden, presidenti amerikan, erdhi këtu. Ndërsa përpiqej ta mbështillte Izraelin me një përqafim të ngrohtë dhe të fuqishëm, ai gjithashtu paralajmëroi aleatët e tij që të mos verboheshin nga zemërimi teksa kërkonin drejtësi, siç kishte qenë Amerika pas sulmeve të Al-Kaedës të 11 shtatorit 2001.
Vërejtjet e Blinken sugjerojnë se Joe Biden beson se Netanyahu, me të cilin ai ka pasur një marrëdhënie të vështirë, nuk e ka dëgjuar.
Qëllimet e luftës së Izraelit kërkojnë që faza tjetër e ofensivës së tij të synojë Hamasin në Gazën jugore. Kur pushtoi Gazën veriore, urdhëroi civilët palestinezë të niseshin drejt jugut për sigurinë e tyre.
Edhe pse jo aq vdekjeprurës sa veriu, pjesa më e madhe e të cilit Izraeli është kthyer në djerrinë, askund në Gaza nuk është i sigurt.
Disa orë pas rifillimit të armiqësive, palestinezët në Rafah, në jug të largët të Gazës në kufirin me Egjiptin, po vriteshin nga sulmet ajrore izraelite.
Izraeli nuk mund të pretendojë se e ka eliminuar Hamasin pa shkatërruar infrastrukturën e tij në jug, ku beson se Yahya Sinwar dhe liderët e tjerë janë shtrirë poshtë në tunele nën popullsinë civile, së bashku me një numër të papërcaktuar luftëtarësh.
Nëse Izraeli do të përdorë të njëjtat taktika si në Gazën veriore, mijëra civilë të tjerë do të vriten. Antonio Guterres, sekretari i përgjithshëm i OKB-së, tashmë e quan gjendjen e vështirë të popullit të Gazës “një katastrofë epike humanitare”.
Egjipti dhe të tjerët, kanë frikë se presioni ekstrem ushtarak për afrimin e dy milionë civilëve në jug mund të nënkuptojë që mijëra njerëz të dëshpëruar të kalojnë kufirin në shkretëtirën e Sinait. Një krizë e re e refugjatëve palestinezë do të ishte një tjetër moment i rrezikshëm dhe i dëshpëruar për Lindjen e Mesme.
Le të supozojmë se Izraeli i ka premtuar SHBA-ve se civilëve palestinezë do t’u thuhet të lëvizin në zona specifike ku do të jenë të sigurt. Në një luftë me intensitet të lartë të llojit që Izraeli ka bërë, me tanke, sulme ajrore dhe artileri të rëndë, është shumë më e lehtë të shihet se si ai plan mund të shkojë keq, sesa si mund të ketë sukses.
Nëse Izraeli kalon në taktika më të lehta kundër kryengritjes, me trupa që lëvizin pa një mbulesë mbrojtjeje të rëndë, ai ka shumë të ngjarë të pësojë shumë më tepër viktima beteje sesa ka pasur deri më tani.
Lëvizjet e ardhshme të Izraelit janë gjithashtu një moment domethënës për Joe Biden, i cili po përballet me kritika të ashpra për mbështetjen e tij për Izraelin nga krahu progresiv i partisë së tij Demokratike.
Kryediplomati i Biden, Antony Blinken, ka folur qartë, në publik, për mënyrën se si SHBA-të duan që Izraeli të luftojë Hamasin. Nëse Izraeli vret diçka si shumë civilë palestinezë sa vret në veri, në kundërshtim me vullnetin e deklaruar të Joe Biden, presidentit të SHBA-së do t’i duhet të vendosë nëse ai mund të vazhdojë t’i japë Izraelit kaq shumë mbështetje, jo vetëm në fushën e betejës, por edhe në Këshillin e Sigurimit të Kombeve të Bashkuara, ku SHBA ka përdorur shumë herë veton për të mbrojtur Izraelin.
Hamasi nuk është rrahur. Pengët e mbetur i japin atij një levë të fuqishme që mund ta përdorë për të ndërprerë fushatën ushtarake të Izraelit dhe për të shkaktuar më shumë presion psikologjik në frontin e brendshëm. Udhëheqësi i Hamasit, Yahiya Sinwar dhe njerëzit e tij do të përpiqen gjithashtu të shfrytëzojnë mundësitë që hapen nëse dhe kur gjeneralët e Izraelit ndjekin udhëzimet amerikane për të përdorur më pak fuqi zjarri.
Kjo luftë është në një fazë të re. Kështu është i gjithë rajoni. Shumë palestinezë dhe izraelitë, përfshirë ata që janë larg betejave në Gaza, duken të mposhtur nga pesha e një të ardhmeje të rrezikshme dhe të pasigurt.
