I bëri konkretë skenarët më të këqij për të ardhmen e afërt të konfliktit.

Kremlini ka vendosur të sfidojë masakrën xhihadiste të sallës së koncerteve për të shtyrë popullin rus të tentojë sulmin përfundimtar sa më shpejt të jetë e mundur.

Dhe ky “operacion hakmarrjeje’ do të nisë në momentin e dobësisë më të madhe të Ukrainës.

Një krizë kjo, që rrezikon të bëhet më e thellë në muajt e ardhshëm, pa lehtësim të paktën deri në vjeshtë.

Tani, misioni i Presidentit ukrainas Vlodymyr Zelensky dhe gjeneralëve të tij është të gjejnë një mënyrë për të qëndruar gjatë verës.

Perspektivat sakaq janë të tmerrshme.

Parashikimi i planeve të Moskës është i vështirë, edhe nëse frika për një ofensivë të madhe që do të godasë 100 mijë njerëz kundër Karkhiv dhe Sumy, dy metropolet më afër kufirit, janë gjithnjë e më të përhapura.

Në vend të kësaj, dobësitë e Kievit janë aty për t’i parë të gjithë.

Një javë më parë, Dara Massicot kuroi një lloj “numërimi mbrapsht” për institutin e ekspertëve Carnegie Endowment, i cili identifikon se cilat mangësi janë të destinuara të përkeqësohen.

Në tokë dhe në qiell. Fronti i dytë është ndoshta më shqetësuesi: anti-ajrorët ukrainas vazhdojnë të humbasin pjesë dhe të lënë hapësira të pambuluara.

Kjo u pa në inkursionet e ditëve të fundit, në të cilat 60 për qind e raketave ruse arritën objektivat e tyre të patrazuara.

Mund të shihet në agresivitetin e gjuajtësve-bombardues Sukhoi që lëshojnë bomba rrëshqitëse gjysmë ton në vijën e frontit.

Problemi është shumë i thjeshtë: raketat tokë-ajër po mbarojnë dhe bllokada e ndihmës amerikane po pengon furnizimet.

Çdo interceptor për sistemet Patriot kushton midis 2.5 dhe 4.5 milionë dollarë, në varësi të versionit.

Duke lënë mënjanë kostot, vendet evropiane të thirrura për të zëvendësuar dezertimin amerikan kanë shumë pak të tilla, sepse në 20 vitet e fundit rreziku i sulmeve ajrore ishte harruar.

Kombet që adoptojnë sistemet Patriot, përfshirë Gjermaninë, kanë porositur një mijë prej tyre me një kosto prej 5.5 miliardë dollarësh.

Ata që përdorin sistemet Made in EU të Holding MBDA – përfshirë Francën, Italinë dhe Britaninë e Madhe – janë të shqetësuar për konsumin e lartë të armëve gjatë dueleve në Detin e Kuq kundër dronëve Houthi, të cilët po shterojnë furnizimet e kufizuara.

Dhe të gjithë e dinë se për të marrë të reja nga industritë do të duhet të pritet jo më pak se dy vjet.

Pastaj janë nevojat e mirëmbajtjes për të zgjeruar boshllëqet: këto janë pajisje të teknologjisë së lartë, çdo ndërhyrje ndalon lëshuesit dhe radarët për javë të tëra, duke pritur për të marrë pjesë rezervë ose për t’i dërguar ato në punëtori në Poloni ose Gjermani.

Rusët tani mund të godasin Kievin dhe Odessa-n në mes të ditës, të shkatërrojnë termocentralet kryesore, të synojnë fabrikat dhe selitë qendrore.

Po ashtu ka frikë se së shpejti ata do të guxojnë të dërgojnë bombarduesit e mëdhenj Tupolev direkt mbi qytete dhe industri: nuk është rastësi që ata kanë filluar të ndërtojnë përsëri bomba Fab tretonëshe, të cilat rrafshojnë me tokë ndërtesa të tëra apartamentesh.

Ukrainasit shpresojnë për ardhjen e avionëve F-16 të dhuruar nga Perëndimi, të cilët do t’i japin energji tufave të avionëve ‘të plakur’.

Trajnimi i pilotëve dhe teknikëve po ecën me ritme të shpejta: luftëtarët e parë mund të hyjnë në aksion në qershor.

Por ata do të jenë një grusht – vetëm gjashtë nga 45 gjithsej të premtuara nga partnerët evropianë të NATO-s – dhe kontributi i tyre fillimisht do të mbetet pak më shumë se simbolik.

Për personelin e mësuar vetëm me avionët sovjetikë, F-16-të janë një revolucion që i detyron ata të mësojnë mënyra të reja luftimi dhe praktika menaxhimi që nuk janë parë më parë.

Do të duhet të paktën deri në shtator për t’u njohur.

Për më tepër, Pentagoni ka tërhequr tashmë një vijë të kuqe: misionet do të ndalen në kufi, një kufizim që megjithatë do të linte të hapur mundësinë e bastisjeve në Krime.

Ndërkohë Moska po bombardon fushat ajrore në rajonet perëndimore ku mund të vendoset skuadrilja e parë.

Në llogore problemet dyfishohen: si mjetet ashtu edhe burrat mungojnë.

Çështja më dramatike mbeten predhat e artilerisë: rusët qëllojnë pesë herë më shumë se ukrainasit.

Pa dërgesa nga shtetet, BE-ja është duke u përkulur për t’i gjetur ato në të gjithë botën, duke pasur parasysh se fabrikat në kontinent janë bllokuar me ritmin e vitit 2022: konsorciumi i organizuar nga qeveria e Pragës ka marrë financime nga 15 vende dhe shpreson për të blerë 700 mijë të shtëna të të gjitha kalibrave.

Një milion tjetër do të nevojitej, ndoshta dyfishi, madje municioni i gjetur nuk ka gjasa të shpërndahet para korrikut.

Sakaq topat mbeten bosh, duke lejuar avancimin e trupave të Moskës.

Ushtarët e Kievit luftojnë për çdo metër dhe tërhiqen ngadalë, shpesh duke kundërsulmuar me kokëfortësi.

Kjo luftë shter burimet njerëzore të një ushtrie vullnetare që nuk ka marrë zëvendësime për dy vjet: ekziston rreziku që nën presionin e sulmeve të përsëritura linjat të lëshojnë rrugë, duke hapur rrugën për fundosjen e tankeve ruse.

Dje parlamenti duket se ka arritur marrëveshje për një ligj për mobilizimin – një dispozitë e përdorur më kot në tetor nga kreu i atëhershëm i forcave të armatosura, i zëvendësuar më vonë nga Zelensky – i cili do të parashikonte vetëm faza të reduktuara.

Edhe nëse do të bëhej ekzekutiv, për stërvitjen e rekrutëve do të zgjaste tre muaj dhe efektet do të shiheshin vetëm pas mesit të gushtit.

Ka filluar të ndihet edhe mungesa e mjeteve të blinduara: tanket e rënda të dorëzuara një vit më parë nga Perëndimi po ndjejnë peshën e përplasjeve.

Për çdo mjet vetëlëvizës dhe të blinduar të premtuar në këto orë nga Parisi apo Berlini, është nevoja për të trajnuar personelin: edhe një herë do të jetë të paktën gushti.

Për momentin rusët kanë avantazhin.

Ekonomia e luftës e imponuar nga Kremlini prodhon armë të reja dhe i vë në funksion rezervat sovjetike; të tjerët vijnë nga Irani dhe Koreja e Veriut.

Çdo javë një pjesë tjetër e territorit pushtohet, veçanërisht në Donetsk, duke vazhduar marshimin përtej Avdiivka dhe Bakhmut, por nuk depërtojnë.

Ditët e fundit ka pasur shenja të një përshpejtimi, me valë raketash të hedhura drejt qyteteve.

Fotografia mund të ndryshojë.

Inteligjenca ukrainase është e bindur se Kremlini ka gati një grup pune prej 100 mijë personash, me të cilin do të përpiqet të japë një goditje vendimtare.

Rruga më e mundshme ka të bëjë me Kharkiv-in dhe Sumy-n, shumë afër kufirit dhe ku zinxhiri i furnizimit do të bëhej më i thjeshtë, pa përsëritur gabimet e pranverës 2022 kur rrethimi i të dy qyteteve u shndërrua në një disfatë.

Odessa është padyshim një pre e lakmuar, por pengesa natyrore e Dnipro është e përfshirë, ndërsa transporti i municioneve dhe karburantit do të varej nga Krimea, shumë e ekspozuar ndaj inkursioneve ukrainase.

Humbja e flotës së Detit të Zi nuk lejon më zbarkimet në shkallë të gjerë, të planifikuara por të pazbatuara gjatë orëve të para të pushtimit.

Natyrisht, gjeneralët në Moskë do të synojnë befasinë.

Mundësia e vetme është rihapja e frontit bjellorus, i cili do ta vendoste ushtrinë në trampolinë për Kievin.

Në çdo rast, plani do të zgjaste linjat tashmë të zgjeruara mbrojtëse të Ukrainës për gati një mijë kilometra, duke e bërë jashtëzakonisht të vështirë garnizonin e tyre dhe duke shumëfishuar mundësinë për të bërë një përparim.

Shumë analistë janë skeptikë në lidhje me aftësinë e Rusisë për të organizuar një ofensivë vendimtare që do të ketë sukses të shkaktojë kolapsin e ushtrisë ukrainase të paktën në një rajon.

Do të duheshin më shumë burra, të aftë për të hapur hendekun dhe më pas për të depërtuar thellë.

Ndaj presidenti rus duhet të urdhërojë një mobilizim tjetër të rekrutëve: një vendim jopopullor, i shmangur para zgjedhjeve për të mos humbur konsensusin.

Rezultati i votimit dhe masakra në sallën e koncerteve mund t’i ketë fshirë këto hezitime.

Ndryshe nga ukrainasit, rusët mund të tërheqin menjëherë njësitë nga divizionet e vendosura në Balltik ose Azi, duke i zëvendësuar më vonë me rekrutë që do të trajnohen.

Çka Cari i ri e di qartë është pikërisht numërimi mbrapsht: pas verës faza e epërsisë ushtarake mund të zhduket dhe ai duhet të mbyllë sfidën me Ukrainën deri në shtator.

Me çdo instrument, pa përjashtuar kërcënimin e armëve atomike, gjithnjë e më shumë ekspozohet për të trembur Perëndimin dhe për ta detyruar atë të pajtohet.

Rrëfimet për rolin e Kievit në masakër i ofrojnë atij mundësinë për të justifikuar çdo hakmarrje.

Ato po e shndërrojnë disfatën e përgjakshme të pësuar nga ISIS-K në motorin e një lufte totale, duke zbatuar një maksimum të fuqisë okulte.

Marrë nga “La Repubblica”, përshtatur për “Albanian Post”.