Më shumë se 20 vjet më parë, studiuesit në Izrael filluan të studionin ndikimin që ka koha e foshnjave në kontaktin fizik me nënën e tyre.

Studiuesit ndoqën rreth 100 foshnje të lindura midis mesit dhe fundit të viteve 1990 për dy dekada.

Tani, rezultatet e tyre më të fundit bazuar në afro 100 të rinj të rinj tregojnë se kontakti fizik me nënën e tyre, me një përqafim, gjatë gjithë këtyre viteve ka pasur një ndikim të matshëm në sjelljen dhe karakterin e tyre dhe veçanërisht në aftësinë e tyre për të ndjeshmëri dhe për të identifikuar emocionalisht me te tjerët.

“Ajo që përqafoi nëna ishte të krijonte një koordinim më të madh midis nënës dhe fëmijës gjatë zhvillimit të tyre. “Ky sinkronizim nga ana e tij sensibilizoi trurin e fëmijëve në mënyrë që ata të mund të kuptonin ndjenjat e të tjerëve”, tha autori i studimit Ruth Feldman, një profesor në Qendrën Ndërdisiplinare Herzliya në Izrael dhe një tjetër në Qendrën e Studimit të Fëmijëve Yale.

Studimi përfshiu tre kategori të foshnjave: foshnje të shëndetshme që mund të binin lehtë në kontakt me nënat e tyre, foshnje që duhej të qëndronin në një inkubator për të paktën dy javë dhe nuk mund të kishin kontakt fizik me nënat e tyre dhe foshnjat nënat e të cilave kishin një përqafim por në kontakt me lëkurën, për të paktën një orë në ditë për 14 ditë rresht.

Ky grup i tretë i foshnjave kishin kontakt të kufizuar fizik me nënat e tyre gjatë studimit, por kishin avantazhin e kontaktit të lëkurës dhe ngrohtësisë së nënës së tyre, tha Feldman.

“Ne menduam se kontakti i drejtpërdrejtë me trupin e nënës do të ishte i dobishëm për fëmijët,” tha Feldman.

Studiuesit kontrolluan në mënyrë periodike familjet duke vlerësuar ndërveprimet fëmijë-nënë dhe “sinkronizimi shoqëror nënë-fëmijë”.

Me kalimin e kohës, nënat dhe fëmijët zhvilluan aftësi më të sofistikuara për të parë anën e njëri-tjetrit dhe për të lejuar që individi të ketë një mendim, tha Feldman. “Ju shihni ndërveprime te nënat dhe fëmijët që janë pozitive dhe reciproke, kur p.sh. “Ata të dy ulen në divan dhe qeshin së bashku,” tha ai.

Në fillim të moshës madhore, ata vlerësuan trurin e fëmijëve.

“Ajo që ne studiuam ishte aftësia e trurit për të perceptuar emocionet e ndryshme të të tjerëve, për të dhembshur me pikëllimin dhe pikëllimin e tjetrit, por edhe për t’u gëzuar me gëzimin e një personi tjetër”, tha Feldman.

Zonat e trurit që u sensibilizuan kryesisht ishin amigdala dhe lëvore e ishullit. Feldman e përshkroi amigdalën si qendrën e identifikimit të pavetëdijshëm të emocioneve dhe lëvoren e ishullit si zonë e shoqëruar me emocione dhe rregullimin e homeostazës së trupit.

“Këto dy zona janë sensibilizuar nga sinkronizimi gjatë gjithë jetës për të punuar më mirë, për të qenë më të aftë për t’u ndjerë më mirë me të tjerët”, tha Feldman.

Dr. Michael Yogman, një pediatër në Cambridge Health Alliance në Massachusetts dhe ish-kryetar i Akademisë Amerikane të Pediatrisë, e quajti studimin “novator”.Kontakti i foshnjës me nënën, edhe kur kontakti me lëkurën nuk është i drejtpërdrejtë, sinkronizon bioritmet, ritmet cirkadiane, ndryshimet hormonale, tha Yogman.

Kjo u pa edhe tek foshnjat që nuk kishin kontakt fizik në 2 javët e para të jetës së tyre sepse ishin në inkubator, por menjëherë më pas ata pranuan dashurinë dhe afeksionin e nënës së tyre, vuri në dukje ai.

Megjithëse studimi nuk u përqëndrua në sinkronizimin përkatës të baballarëve me fëmijë, Jogman tha se ai beson se kur baballarët kujdesen për fëmijët e tyre dhe i përqafojnë ata, ndikimi mund të jetë mjaft i ngjashëm.

“Çdo dashuri dhe marrëdhënie në jetën e një fëmije është e rëndësishme”, tha Feldman.