Ashtu si ditët të vjetra, Izraeli edhe një herë adhuron ushtrinë e tij.

Bastisja që liroi Louis Norberto Har dhe Fernando Marman ndezi një kreshendo gëzimi shoqëruar me një ringjallje të krenarisë kombëtare.

Videoklipet “të lejuara për publikim”, na kthyen në kohën kur ushtria ishte si një produksion hollivudian dhe të gjithë konkurronin për të parë se kush mund të lavdëronte më shumë për njësinë kundër terrorit Yaman dhe shërbimin e sigurisë Shin Bet.

Ishte një operacion i përsosur, thanë të gjithë ekspertët e inteligjencës – me zero viktima.

Ishte vërtet një operacion mbresëlënës dhe shkak gëzimi, por nuk ishte perfekt dhe sigurisht nuk ishte “zero viktima”.

Fakti që të paktën 74 palestinezë, duke përfshirë gra dhe fëmijë, u vranë gjatë operacionit nuk u përmend pothuajse në Izrael.

Ndoshta ato vdekje ishin të pashmangshme.

Ndoshta edhe nëse numri i vdekjeve palestineze do të ishte shtatë herë më i madh, nuk do ta kishte zbehur festën.

Dy izraelito-argjentinas shumë simpatikë u liruan dhe të gjitha të tjerat nuk kanë rëndësi.

Pamjet që pashë nga spitalet në Rafah në ditën e shpëtimit ishin ndër më të tmerrshmet që kam parë në këtë luftë.

Fëmijë të ndarë në copa, duke u dridhur, duke parë të pafuqishëm vdekjen e tyre. Tmerr.

Nuk ka nevojë të futemi në dilemën morale nëse lirimi i dy pengjeve justifikon vdekjen e 74 personave – kjo pyetje është e tepërt në një luftë kaq mizore – në mënyrë që të tregohet shpërfillja e plotë e Izraelit për vdekjet kolaterale.

Në ditën e operacionit, Izraeli vrau 133 njerëz në të gjithë Gazën, shumica prej tyre, siç është norma e kësaj lufte, civilë të pafajshëm, mes tyre edhe shumë fëmijë.

Të gjithë ishim të lumtur që ata u liruan dhe operacioni në vetvete ishte moral dhe plotësisht i justifikuar.

Por shpërfillja e vdekjes së dhjetëra njerëzve sikur të mos ishin njerëz është një zemërim.

Lironi gjithnjë e më shumë pengje, sa më shumë të jetë e mundur.

Mrekullohuni, gëzohuni dhe jini krenarë – por të paktën përmendni çmimin e tmerrshëm të paguar nga Gazanët për këtë operacion të drejtë.

Fëmijët nuk luajtën asnjë rol në kapjen e pengjeve. Ata kanë qenë të destinuar të paguajnë çmimin mizor për atë që bëri Hamasi.

Krahas gëzimit tonë, nuk mund të mos mendohet për ta dhe për fatin e tyre. Një operacion nuk mund të jetë i përsosur nëse ky është çmimi i tij.

Mospërfillja e 74 njerëzve të vrarë në një operacion të drejtë nuk duhet të befasojë askënd.

Dehumanizimi në këtë luftë është zhytur në një nivel që nuk e kemi njohur më parë – edhe pas dekadash dehumanizimi të palestinezëve nën okupim.

Mungesa e turpshme e mbulimit të vuajtjeve të Gazës nga shumica e mediave izraelite do të mbahet mend përjetësisht me turp, të paktën kështu shpresoj.

Si rezultat, palestinezët shihen nga shumica e izraelitëve si jo-njerëzorë dhe madje jo kafshë.

Në Izrael, më shumë se 28,000 viktima të Gazës konsiderohen thjesht një numër, asgjë më shumë.

Çrrënjosja dhe shpërngulja e miliona njerëzve u zhvendosën nga një vend në tjetrin sikur të ishin një tufë delesh dhe portretizimi i pabesueshëm dhe i pacipë i kësaj si një “masë humanitare” i ka dehumanizuar edhe më tej Gazanët.

Nëse dikush beson se ata janë qenie njerëzore, atëherë me siguri njerëzit nuk mund të trajtohen kështu.

Ju nuk mund të abuzoni me njerëzit për kaq gjatë nëse besoni se ata janë njerëz.

Kryeministri Benjamin Netanyahu nuk është politikani më stuhishëm në qeverinë e tij – madje edhe Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë në Hagë nuk arriti të dilte me një deklaratë të vetme gjenocidale prej tij (ndryshe nga rasti me Presidentin Herzog).

Megjithatë, ai e shprehu këtë dehumanizim në një mënyrë veçanërisht piktoreske kur e krahasoi luftën e Izraelit kundër Hamasit me një filxhan qelqi që ne e kishim thyer tashmë; tani, tha ai, fragmentet kanë mbetur dhe ne po i shkelim derisa të mos mbetet asgjë.

Netanyahu po fliste për Hamasin, por në fund të fundit, të gjithë e dinë që Gaza është Hamas.

Ne e thyem xhamin e Gazës, tani shkelim në copat e saj derisa ato të kthehen në kokrra rëre, ajri, asgjë – pluhur njerëzor.