Afrika është hambari i politikës së jashtme ruse dhe viktima kryesore e luftës ruse të grurit.
“Disa nga sanksionet e paligjshme që na kanë vendosur, si ato që prekin kompanitë e sigurimeve, aksesin në portet e huaja të anijeve tona dhe anasjelltas, janë një pengesë për zbatimin e plotë të marrëveshjes për lirimin e furnizimeve të grurit ukrainas”.
Nuk është rastësi që Sergej Lavrov i citoi këto fjalë në Kajro në gjysmë të rrugës midis propozimit të shkëmbimit dhe kërkimit të faljes së pa kërkuar, gjatë fazës së parë të udhëtimit të tij në Afrikë, duke i bërë gjithashtu thirrje Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së Antonio Guterres që të lehtësojë revokimin e masave të vendosura nga Perëndimi.
Ishte 2 mars 2022, një javë pas fillimit të luftës, kur Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara propozoi një rezolutë që i bënte thirrje Rusisë të ndalonte “me efekt të menjëhershëm” përdorimin e forcës kundër Ukrainës.
Ai tekst u miratua nga 141 vende anëtare dhe u refuzua nga 5 të tjerë, përfshirë Eritrenë. 35 abstenuan, duke përfshirë 25 shtete afrikane.
Kremlini korri kështu frytet konkrete të lidhjeve të krijuara në njëzet vitet e fundit nëpërmjet një sërë marrëveshjesh tregtare me atë kontinent. Por shikimi i hemisferës jugore nuk është një risi e prezantuar nga udhëheqësit aktualë të Kremlinit.
I pari që investoi në Afrikë dhe pakënaqësinë e saj me Perëndimin ishte Nikita Hrushovi në fund të viteve 1950, si një reagim ndaj Luftës së Ftohtë me SHBA.
Bashkimi Sovjetik caktoi shumicën e fondeve të destinuara jashtë vendit për financimin e projekteve në Algjeri, Libi, Angola dhe Guine.
Me Putinin, lidhjet janë bërë më të ngushta. Ishte ai që propozoi anulimin “si një gjest miqësie” të borxhit prej gati 5 miliardë dollarësh të Algjerisë ndaj Rusisë. Më pas u nënshkrua një marrëveshje gazi “shumë e lirë” përmes Gazpromit nga Fronti i atëhershëm Nacionalçlirimtar.
Politika afrikane e Rusisë është bërë një degë më vete e politikës së jashtme, me emërimin që nga viti 2011 i një përfaqësuesi të posaçëm për Bashkëpunim, i cili ka të njëjtat kompetenca si ministër, i aftë për të nënshkruar marrëveshje në sektorët e metalurgjisë, minierave dhe diamantit, por edhe ushtarak dhe siguria.
Në vitin 2019 u mbajt në Soçi samiti i parë Rusi-Afrikë. Por sot vetë vendet afrikane të cilave Putini u referohet vazhdimisht në fjalimet e tij për ndërtimin e një rendi të ri botëror, të shkëputur nga Perëndimi, janë më të prekurat nga lufta në Ukrainë.
Së pari, për shkak të mungesës së ushqimit dhe më pas për faktin se një pjesë e madhe e burimeve evropiane të destinuara për të ndihmuar vendet e varfra janë drejtuar për pritjen e refugjatëve ukrainas.
“Ukraina do të minojë portet dhe do t’i lërë anijet të dalin në det, ndërsa Rusia, Turqia dhe një palë tjetër, e vendosur më vonë, do të shoqërojnë anijet”, – i shpjegoi Lavrov Ligës Arabe, duke deklaruar se memorandumi Rusi-OKB i nënshkruar në lidhje me marrëveshjet e Stambollit “e detyrojnë Sekretarin e Përgjithshëm të OKB-së të fillojë procesin, duke i bindur vendet perëndimore të heqin të gjitha kufizimet” në eksportin e grurit rus./GazetaSi
