Tani është e fikur, e prishur, e çaktivizuar, askush nuk e sheh në sheshin e mitingjeve anti-izraelite, gjysmë i shkretë në një të shtunë gri.

Lufta në Gaza ka rënë si një batanije e zezë mbi iranianët tashmë të vuajtur. Solidariteti me palestinezët, kjo nuk është për diskutim.

Edhe në mesin e reformistëve. Është politika ajo që ndan.

Shahrokh, 54 vjeç, i punësuar në një agjenci udhëtimesh, jep siguritë e tij: Ne po mbrojmë një popull të shtypur dhe për këtë arsye fuqitë e mëdha që duan të dominojnë Lindjen e Mesme kanë lëvizur kundër nesh. Por ne jemi të fortë dhe Amerika e di këtë, ata nuk do të na sulmojnë.

Disa hapa, një këndvështrim tjetër. “Nuk do të ketë një luftë rajonale – thotë Hassan, një inxhinier kompjuteri 42-vjeçar, reformist dhe abstenues – sepse ekonomia iraniane nuk mund ta mbështeste atë, dhe atëherë ata janë të mirë në luftën me prokurë”.

Masakra e bukës, më shumë se 100 palestinezë të masakruar duke kërkuar miell, vërshon gazetat dhe televizionin shtetëror. “Palestina përfaqëson busullën morale për njerëzimin, etikën dhe ndërgjegjen e komunitetit global”, thotë presidenti ultra-konservator Raisi nga Algjeria.

Ajo që po ndodh është shenjë e kolapsit të qytetërimit perëndimor, gjëmon lideri suprem, Ali Khamenei. Kayhan. Gazeta e përditshme ultra-konservatore nga zyra e Liderit, shkon më tej: lufta në Gaza shpjegon pse “për 45 vjet Irani ka thënë se Izraeli është një kancer që duhet të eksportohet nga rajoni”.

Mediat konservatore ilustrojnë strategjinë: Vahdat-e-Mayadeen, “uniteti i fronteve”, ose “përfshirja e kufizuar por progresive e të gjitha realiteteve të rezistencës” kundër Izraelit, shkruan Fars News.

Në 40 vjet depërtim në Lindjen e Mesme, Irani ka financuar, armatosur dhe trajnuar një rrjet aleatesh, nga Hezbollahu i Libanit te Houthit e Jemenit, e deri te Hamasi në Gaza, por pretendon autonomi në veprim për secilin prej këtyre aktorëve.

Gjithmonë Fars: konflikti është “asimetrik”, duhet “të fokusohemi në pikat e dobëta të armikut dhe t’i kundërvihemi në kohën dhe vendin e duhur”.

Nga mbështetja e inteligjencës deri te sulmet kundër bazave ushtarake amerikane, ne kaluam në nivelin më të lartë: bllokada de fakto e “Ngushticës së Bab al-Mandab” deri te anijet “të nisura për në Palestinë”.

Lufta në Gaza ka riformuar gjithashtu hierarkitë e brendshme në front. Zbulimi i Houthi-ve si pararoja e “rezistencës”. Jemeni kishte rolin më të rëndësishëm, sepse ishte në gjendje të globalizonte” krizën, “pasojat e Izraelit dhe agresionit të Amerikës në Gaza”.

Tani ka filluar një lloj faze e tretë për Teheranin, një Vahdat-e-Mayadeen diplomatik në një përpjekje për të ndërtuar një front alternativ ndaj atij të udhëhequr nga amerikanët.

Sot ministri i Jashtëm, Amir Abdollahian, do të niset për në Arabinë Saudite, të martën do të mbahet samiti i Organizatës për Bashkëpunim Islamik. Hapësira për manovrim është ajo që iranianët e konsiderojnë “kriza e legjitimitetit të Perëndimit që mbështet Izraelin”.

Kayhan përsëri. “Izraeli është transformuar nga një zgjidhje e dëshirueshme” për të garantuar interesat e Perëndimit në rajon në një “problem strategjik”.

Kundërshtimi ndaj luftës po shtohet, për Biden-in është më e paqëndrueshme çdo ditë e më shumë, ndërsa “Netanyahu nuk ka arritur asnjë nga objektivat që i ka vënë vetes”, vazhdon gazeta. Nëse lufta do të ndalonte kur pengjet janë ende në Gaza, do të ishte një humbje për të”.

Autoritetet iraniane e dinë se kundërshtimi ndaj luftës është gjithashtu i përhapur në mesin e iranianëve të të gjitha besimeve. Irashin e takojmë në sheshin Vanak, është 77 vjeç, reformist, nuk ka votuar.

“Në kohën e Niksonit dhe Krushevit, iranianët ishin me Niksonin – ai bëhet i hidhëruar – tani ata janë të zemëruar nga mbështetja e tij e pakushtëzuar për Izraelin”.

“Irani dëshiron një armëpushim të përhershëm, jo ​​armëpushim të përkohshëm”, shpjegon një analist i vëmendshëm i politikës së jashtme të Republikës Islamike, i cili preferon të mos shfaqet me emrin e tij.

“Për sa vijon, vija e kuqe është Rezistenca”. Do të thotë se në “çdo qeveri apo administratë palestineze nuk mund të ketë Hamas”.

Çfarë Hamasi mbetet për t’u parë, sepse në grupin e armatosur palestinez ka shpirtra të ndryshëm dhe jo të gjithë janë në harmoni me Teheranin.

Megjithatë, objektivi përfundimtar për Republikën Islamike mbetet i njëjtë si gjithmonë, sqaron Mohammad Bahrainian, zëvendësredaktor i gazetës konservatore Ressalat.

“Referendum për të formuar një shtet të vetëm në të gjitha territoret e Palestinës”.