Marrëveshja e përkohshme e armëpushimit midis Izraelit dhe Hamasit ofron hapësirë frymëmarrjeje në konfliktin e vazhdueshëm. Por kjo nuk sinjalizon një fund të krizës së pengjeve – apo edhe fillimin e fundit të saj. Sido që të jetë, ajo i ofron Hamasit një avantazh në atë që ka të ngjarë të bëhet një dramë e zgjatur dhe pa fund.

Lirimi i dhjetëra të moshuarve, grave dhe fëmijëve peng gjatë ditëve në vijim do të përshëndetet me lehtësim të madh nga izraelitët.

Kjo do të thotë se Hamasi do të vazhdojë të mbajë më shumë se 150 pengje, por për ta, kjo mund të jetë më e favorshme se numri më i madh.

Së pari, gati 240 pengjet e marra fillimisht ndoshta i imponuan një barrë të madhe organizatës. Pengmarrësit duhet të kujdesen vazhdimisht për ta, t’i monitorojnë dhe – nëse është e nevojshme – t’i zhvendosin.

Nëse disa prej tyre janë të moshuar, të sëmurë ose kanë nevoja të veçanta mjekësore, kjo i bën gjërat më të komplikuara.

Duke “hequr qafe” këdo që kërkon vëmendje të veçantë, Hamasi nuk po shfaq dhembshuri, por është kryesisht duke çliruar burimet që nevojiten diku tjetër. Kjo është veçanërisht e vërtetë për rreth dy duzina punëtorësh nga Tajlanda dhe Nepali, të cilët nuk kanë asnjë vlerë strategjike për Hamasin, sepse nuk janë as izraelitë dhe as hebrenj.

Një arsye tjetër është se pengjet e mbetura janë më të lehta për t’u portretizuar si “legjitime”, sepse ata janë kryesisht ushtarë izraelitë ose burra të moshës luftarake.

Hamasi do të argumentojë se ata janë “luftëtarë armiq” – madje edhe të burgosur të luftës.

Në mënyrë thelbësore, kjo do të rrisë presionin ndaj qeverisë Netanyahu për të rënë dakord për një shkëmbim të të burgosurve.

Ashtu si në të kaluarën, kur Izraeli pranoi të lirojë qindra – në një rast: mbi një mijë – palestinezë në këmbim të një numri të vogël ushtarësh izraelitë, Hamasi do të kërkojë lirimin e mijëra anëtarëve të tij që ndodhen aktualisht në burgjet izraelite.