Lifestyle
Çfarë ndodh kur jemi para vdekjes?
Demokracia
17:35 | 04 Shkurt 2021

Share:

Në orët e fundit para një vdekje të pritshme natyrore, shumë njerëz hyjnë në një periudhë mosreagimi, gjatë së cilës ata nuk i përgjigjen më mjedisit të tyre të jashtëm. Raportet anekdotale nga përvojat e afër vdekjes zakonisht përfshijnë histori të personit që po vdes duke dëgjuar zhurma të pazakonta ose duke dëgjuar veten të shpallur të vdekur, transmeton Demokracia.

Në një studim novator të qershorit 2020 të botuar në Raportet Shkencore, neuroshkencëtarët siguruan provat e para empirike që disa njerëz ende mund të dëgjojnë ndërsa janë në një gjendje pa reagim, disa orë para se të vdesin.

Duke përdorur indekset EEG, neuroshkencëtarët në Universitetin e British Columbia matën aktivitetin elektrik në tru nga pacientët e bujtinës në Spitalin St. John kur ishin të vetëdijshëm dhe kur nuk u përgjigjën.

Gjithashtu u përdor një grup kontrolli i pjesëmarrësve të rinj, të shëndetshëm.

Studiuesit monitoruan reagimet e trurit dhe zbuluan se sistemet dëgjimore të pacientëve që vdisnin reaguan në mënyrë të ngjashme me grupet e kontrollit të rinj, të shëndetshëm, vetëm disa orë nga fundi i jetës.

Ata arritën në përfundimin se truri që vdes i përgjigjet toneve të tingullit edhe gjatë një gjendje të pavetëdijshme dhe se dëgjimi është shqisa e fundit për të shkuar në procesin e vdekjes.

Shumë njerëz që kanë pasur përvoja afër vdekjes përshkruajnë një ndjenjë “frike” ose “lumturie” dhe një ngurrim për t’u kthyer në trupat e tyre pasi të ringjallen. Më poshtë po sjellim një intervistë me Dr. Jill Bolte Taylor, e cila përshkroi se kishte një përvojë të frikshme të ngjashme kur përjetoi infarkt, të cilën ajo e detajoi në librin e saj My Stroke Of Insight.

Jill Bolte Taylor:

“Unë po kërceja brenda dhe jashtë vetëdijes së trurit tim të djathtë. Truri i majtë kishte hemorragji, duke u rritur me një shpejtësi të jashtëzakonshme gjatë këtyre katër orëve. Kur arrita në spital, hemorragjia ishte sa madhësia e grushtit tim në hemisferën time të majtë. Gjatë mëngjesit, u zhvendosa në eufori të lumtur, në vetëdijen e trurit tim të djathtë. Dhe pastaj do të kthehesha në internet dhe do të ndiqja detajet për të marrë ndihmën time. Ishte një lëvizje brenda dhe jashtë të qenit i vetëdijshëm për realitetin e jashtëm. Unë isha plotësisht i vetëdijshëm gjatë gjithë përvojës, por vetëm në një moment mund të merrja pjesë në detaje në botën e jashtme, të pranoja që ajo ekzistonte, apo edhe kujdesin.

 

Bryan Robinson: Pra, faktori i frikës nuk ishte i pranishëm?

 

Taylor: Isha shumë e bekuar. Nuk kisha frikë. Isha në eufori të lumtur në trurin e djathtë. Ose isha në trurin e majtë, e preokupuar duke u përpjekur të kuptoj se çfarë duhej të bëja për të orkestruar një shpëtim.

Robinson: Si e ndryshoi goditja në tru pikëpamjen tuaj për jetën?

 

Taylor: Njëqind për qind. Kjo më largoi nga besimi se isha qendra e botës sime dhe se “unë dhe imja” është ajo që ka rëndësi. I gjithë ky qark – vetëdija për mua si një individ – doli jashtë linje. Në mungesë të fokusit të jetës sime duke qenë unë, unë u zhvendosa në një vetëdije, që unë jam një pjesë e një njerëzimi më të madh. Tani unë jam më e hapur, e shtrirë dhe më fleksibël ndaj mundësive. Unë funksionoj brenda një hierarkie njerëzish mbi mua dhe poshtë meje dhe unë jam duke ngjitur një shkallë. Kështu që u largova nga mënyra lineare e shikimit të botës dhe marrëdhënies time me të. Unë jetoj më e hapur ndaj mundësive të asaj që mund të jetë dhe cila është ndeshja më e mirë për mua.

 

Robinson: A është e vërtetë që trajnimi dhe përvoja juaj profesionale dhe personale ju kanë bërë të besoni se truri i duhur ose vetja autentike është hemisfera e trurit që duron edhe në vdekje?

 

Taylor: Uni autentik është pjesa jonë që unë besoj fort se shfaqet në pesë minutat e fundit të jetës sonë. Kur jemi në shtratin e vdekjes, truri i majtë fillon të shpërndahet. Ne zhvendosemi nga i gjithë akumulimi dhe bota e jashtme sepse nuk është më e vlefshme. Ajo që është e vlefshme është kush jemi ne si qenie njerëzore dhe çfarë bëmë me jetën tonë për të ndihmuar të tjerët. Ne të gjithë përballemi me të, dhe unë mendoj se është dita e gjykimit. Por nuk mendoj se është gjykimi i diçkaje përtej nesh; është gjykimi i vetvetes. Ata prej nesh që janë ngatërruar në gjykimin e jashtëm nuk po ngadalësojmë sa duhet për të reflektuar në thelbin e kush jemi si qenie njerëzore dhe çfarë mund të jemi në lidhje me njëri-tjetrin.

 

Si përfundim;

 

Tani që dëgjimi mendohet gjerësisht se është shqisa e fundit për të shkuar gjatë procesit të vdekjes dhe se një përvojë e lumtur mund të zëvendësojë frikën, ky informacion mund të jetë i dobishëm për t’i sjellë rehati familjes dhe miqve në momentet e tyre të fundit. Mbase të qenit i pranishëm me fjalë ngushëlluese në orët e fundit mund të ngushëllojë të vdekurit, si dhe të dashurit e tyre.

Sipas Dr. Elizabeth Blundon, studiuese kryesore në eksperimentin e Raporteve Shkencore, “Kjo është në përputhje me trupin, sepse dëgjimi është një nga shqisat e fundit që humb funksionin kur një person po vdes, dhe kjo i jep një farë besimi këshillës që të dashurit duhet të mbajnë duke biseduar me një të afërm që po vdes për aq kohë sa të jetë e mundur”./Demokracia.com

Të ngjashme