Në vazhdën e një sërë analizash të shkruara qëkur ka filluar konflikti i fundit izraelito-palestinez, Foreign Policy sjell edhe një analizë të re dedikuar këtij konflikti.
Bashkëpunëtorja kërkimore në Universitetin e Oksfordit dhe e Shkollës Ekonomike të Londrës, Alia Brahimi, shkruan, ndër të tjera, edhe për përmasat e urrejtjes racore në mes të dy popujve, duke shtuar se mbrojtja e projektit kolonial të okupimit nuk do të funksionojë në një botë ku drejtësia racore ka hyrë në rrjedhën kryesore. E pabarazia racore përkon edhe me pabarazinë në fushëbetejë. Ky dallim i madh dhe kjo asimetri nuk është rastësi e historisë-është pjesë përbërëse e origjinës koloniale të konfliktit dhe garanton një pabarazi të përhershme, që shoqërohet me vuajtje.
Demokracia.com sjell për lexuesit e saj analizën e shkruar në Foreign Policy:
Pasi pranoi një armëpushim të ndërmjetësuar nga Egjipti javën e kaluar, kryeministri izraelit, Benjamin Netanyahu, përshëndeti “një arritje që asnjë ushtri nuk e ka arritur më parë” në fushatën 11-ditore të bombardimeve të Izraelit në Gaza. Në të njëjtën kohë, Hamas, grupi militant palestinez, që kishte hedhur më shumë se 4,300 raketa në drejtim të Izraelit, shprehu në mënyrë refleksive “euforinë e fitores”.
Cilido qoftë rezultati ushtarak, duket gjithnjë e më shumë e mundur se llogaria përfundimtare e këtij raundi të fundit të konfliktit do të vendoset shumë larg fushës së betejës. Netanyahu mund të ketë zgjedhur kohën e gabuar për të ndjekur me ngulm sulmet ajrore kundër njërës prej zonave më të populluara në tokë, ku 50 për qind e banorëve janë nën moshën 15-vjeçare. Më konkretisht: ai mund të ketë zgjedhur momentin e gabuar kulturor, raporton Demokracia.com.
Sigurisht, ka vazhdimësi të zymtë midis luftës së fundit dhe sulmeve të mëparshme në Gaza. Për shembull, njëjtë kishte ndodhur edhe me operacionin e njohur si “Protective Edge” në vitin 2014, ku afërsisht 1 në 4 viktima në Gaza ishin jo vetëm viktima civile, por në mesin e tyre kishte edhe fëmijë (66 nga gjithsej 248 vdekje). Megjithatë, që nga ky muaj, ushtria izraelite nuk i ndryshoi taktikat e saj ose nuk e ri kalibroi përdorimin e saj të forcës, duke vazhduar të vendoste aftësitë ajrore të një superfuqie ushtarake kundër ndërtesave me blloqe të një popullsie të varfër e të robëruar.
Brahimi shkruan se ndryshimi kësaj here ishte shprehja racore e dhunës, e cila, duke qenë objekt sulmi në masë të gjerë rreth racizmit sistemik, premtoi një ndryshim transformues në formulimin e konfliktit.
Një diskutim rreth racës në Izrael-Palestinë ka potencialin për të fituar tërheqje midis një brezi të ri që sfidon çështjet globale-nga ndryshimi i klimës te pabarazia ekonomike. Hebrenjtë e rinj amerikanë janë një forcë kritike në këto lëkundje kulturore, teksa përpiqen të pajtojnë pikëpamjet e tyre progresive mbi politikën dhe garën me veprimet e Izraelit, duke pyetur: “Pse një atdhe i sigurt për ne do të thotë nënshtrim i tjetrit?”
Ndërsa rrjetet globale, siç është “Black Lives Matter”, solidarizohen me palestinezët, ato tërheqin vëmendjen për një luftë themelore dhe universale për çlirimin racor. Kjo dëshmi e re për të vu në pikëpyetje pikat zyrtare të bisedimeve izraelite, tashmë ka reformuar fjalorin rreth konfliktit në mënyra goditëse në bisedime në Shteteve të Bashkuara të Amerikës.
Shpërthimi i luftës ishte i rrethuar nga një serë incidentesh me përmbajtje racore në Jerusalem dhe gjetkë: Sulmet e policisë izraelite kundër xhamisë al-Aqsa në ditët e para dhe të fundit të Ramazanit dhe në natën e shenjtë të Laylat al-Qadr, duke qëlluar me granata marramendëse dhe plumba me majë gome në një nga vendet më të shenjta të Islamit; zhvendosja e detyruar e familjeve arabe në lagjen Sheikh Jarrah të Jerusalemit, shtëpitë e të cilave u janë hequr atyre nga një gjykatë dhe janë marrë nga kolonët hebrenj; dhe përplasje të dhunshme midis qytetarëve hebrenj dhe arabë në disa qytete izraelite duke ngritur spektrin e “linçimeve” të turmave.
Për të koordinuar sulmet e tyre kundër arabëve, izraelitët ultranacionalistë krijuan kanale të mediave sociale me emra, si “Vdekje për arabët”. Sulmi brutal i 12 majit ndaj një burri arab, i cili u nxor nga makina e tij dhe u sulmua nga një turmë ekstremistësh hebrenj në një periferi të Tel-Avivit, thuhet se u organizua në “Telegram”, raporton Demokracia.com.
Këto ngjarje sollën në fokus më të mprehtë burimin e të ashtuquajturës mosmarrëveshje Izrael-Palestinë: një pushtim i stilit kolonial që narrativa zyrtare izraelite ka kohë që kërkon ta zhduk. Izraeli mbetet fuqi okupuese e territorit palestinez në Bregun Perëndimor, në Jerusalemin Lindor dhe në Gaza, ku ende zbaton një bllokadë ushtarake, pavarësisht largimit të kolonëve në vitin 2005.
Brenda kufijve të vetë Izraelit, qytetarët arabë diskriminohen për arsye racore në një mënyrë sistematike që gjithnjë e më shumë po përshkruhet si aparteid; numri joproporcional i arrestimeve dhe i padive të arabëve pas dhunës së fundit arabo-hebraike është vetëm një tregues i ri. Siç studioi psikiatri dhe filozofi Frantz Fanon 60 vjet më parë, ajo që copëton botën koloniale është fakti i përkatësisë ose i jo përkatësisë së një race të caktuar.
Këto kushte koloniale ndihmuan gjithashtu në shpjegimin e çekuilibrit dramatik në numrin e të vdekurve (12 vdekje në anën izraelite, krahasuar me 248 vdekje në Gaza). Objektivi i Hamasit ndaj civilëve izraelitë është po aq frikësues dhe i neveritshëm, njëjtë siç është edhe bombardimi i ushtrisë izraelite në Gaza pa kriter. Megjithatë, nuk është rastësi që Izraeli mbrohet nga sistemi i mbrojtjes ajrore, “Kupola e Hekurt” (i cili sistem bllokoi 90 për qind të raketave), dhe se qytetarët e tij hebrenj kanë qasje për të bombarduar strehimoret. Kjo asimetri nuk është rastësi e historisë- është përbërëse e origjinës koloniale të konfliktit dhe garanton një pabarazi në vuajtje.
Më konkretisht, Shtetet e Bashkuara të Amerikës ka siguruar 1.6 miliardë dollarë posaçërisht për bateritë e Kupolës së Hekurit, përgjuesit dhe mirëmbajtjen si pjesë e paketës së ndihmës prej 3.8 miliardë dollarësh që i jep Izraelit çdo vit, e cila ndihmë shkon pothuajse tërësisht në aspektin ushtarak dhe nuk diskutohet nëse është ose jo në pajtim me të drejtën ndërkombëtare humanitare.
Përballja me realitetin e pushtimit të Palestinës nga Izraeli ngre pyetje të mëtejshme të pakëndshme për Izraelin, e jo vetëm një inspektim më të afërt të armiqve të tij. Mw tej, Brahimi shkruan se grupet, si Hamasi, janë aktorë shtetërorë militantë, shtypës dhe pa legjitimitet ndërkombëtar që shpesh shkaktojnë viktima të dyfishta të popullit palestinez. Por, ata janë në gjendje të pretendojnë një mandat të ankoruar në premtimin e rezistencës ushtarake ndaj shtypësit. Në të njëjtën kohë, kushtet brutale të okupimit e bëjnë të vështirë përdorimin e formave jo të dhunshme të rezistencës. Në një farë mënyre, Izraeli po lufton me hijen e ndërmarrjes së vet koloniale, raporton Demokracia.com.
E gjithë kjo është një lajm i keq për Qeverinë izraelite, e cila po ndjek një fushatë të vjetër koloniale në një kulturë globale që ndryshon me shpejtësi. Për dy dekada, rrëfimi i saj zyrtar është fuqizuar nga diskursi gjithëpërfshirës dhe shkatërrues i luftës globale kundër terrorizmit, në të cilin Izraeli u përshkrua pa dyshim si një demokraci e vogël dhe e përkushtuar që mbronte veten nga zemërimi i pashpjegueshëm i një lëvizjeje terroriste islamike, e nxitur nga motive antisemitike .
Në vitin 2020, një gazetë e shquar izraelite vuri në dukje se ajo që kanë të përbashkët lëvizjet “Black Lives Matter” dhe “#MeToo” është mënyra se si njerëzit me ngjyrë dhe gratë i janë nënshtruar dominimit të trupave të tyre nga të tjerët. Ky fokus në rritje globale në mënyrat se si përvoja njerëzore është formuar nga marrëdhëniet e pushtetit, nxit debat mbi Netanyahun dhe tërheq vëmendjen për pushtimin 54-vjeçar të Izraelit mbi popullin palestinez.
Ndërsa, pas 11 shtatorit, narrativa izraelite gjeti një audiencë krejt tjetër: tashmë palestinezët kanë qasje në gjuhën e momentit, ndërsa forcat izraelite të militarizuara të sigurimit, faktikisht vendosin gjurin në qafat e protestuesve paqësorë, derisa demonstruesit mbajnë parulla që integrojnë kauzën e tyre globale në luftë për drejtësinë racore, që është shfaqur në këtë përmasë sidomos që prej vrasjes së George Floyd nga një oficer i policisë amerikane: “Ne nuk mund të marrim frymë që nga viti 1948.”
Në këtë diskurs global në zhvillim, jeta palestineze ka rëndësi po aq sa dhe ajo izraelite. Dhe asnjë fitore ushtarake për Izraelin nuk do ta kursejë atë nga llogaria racore. /Demokracia.com/
