Nëna e saj e këshilloi të martohej me një burrë të pasur, ajo u përgjigj: “Unë jam e pasur”.

Kujtimet.

Që te Pjesa e Parë botuesi vendosi menjëherë se “një jetë kaq e madhe” nuk mund të mbyllej brenda faqeve të një vëllimi të vetëm.

Dhe kështu mjaftojnë 560 faqe për të treguar vetëm gjysmën e parë të një karriere dhe një jetë jashtë zakonit si talenti i Cherilyn Sarkisian LaPierre, e lindur në vitin 1946 në El Centro, Kaliforni, në krye të listave të rekordeve për shtatë dekada, e pandryshkshme dhe e imunizuar ndaj kalimit të kohës dhe fatkeqësive të tjera.

Vëllimi i dytë do të dalë pas një viti – kjo na lë në gjysmë të rrugës, kur miku i saj Francis Ford Coppola i sugjeron të shkojë në kinema, duke hapur kështu pjesën e dytë të karrierës së saj – por duke menduar për këtë, një jetë të tillë – një jetë shumë e varfër në fëmijëri dhe me yë atin pijanec, vetmia, suksesi, partneri që e keqtrajton dhe e vjedh – do të kishte qenë perfekt për një botim serial, ashtu si romanet e Dikensit.

Me një ndryshim: këtu nuk është Anglia viktoriane, por Amerika e pasluftës, e lulëzimit dhe afirmimit të “shekullit amerikan” të të cilit Cher kontribuoi në shkrimin e kolonës zanore.

I ati që merret me bixhoz dhe i varur nga heroina dhe nëna me gjashtë ose shtatë burra që, me qëllim për të mbajtur veten si beqare dhe për të shmangur varfërinë më të tmerrshme, shkon në punë si kameriere në turnin e natës, ku fiton më shumë, pasi e la Cher në jetimore.

Ajo fëmijëri shumë e trishtuar, megjithatë, tregon një gjë: ndonjëherë edhe prindi më pak i pajisur dhe më i zhveshur arrin të bëjë një gjë siç duhet, vetëm një, por kjo është e mjaftueshme për të ndryshuar një jetë.

Georgina, një aktore që nuk ia doli, këmbët dhe buzëqeshja që do t’i shohim sërish të klonuara te vajza e saj superstar, duke ecur pa turp mbi ëndrrat e saj të thyera, shoqëron vajzën e saj të vogël në një koncert të Elvisit.

Elvisi nuk u pëlqye atëherë nga të gjitha nënat në Amerikë, korruptuesi i supozuar i të rinjve.

Atë ditë Cher kupton gjithçka: ajo dëshiron të jetë si ai.

Ëndrra të ndaluara pa kufi, kundër logjikës dhe realizmit të një varfërie që dukej e pamundur për t’u lënë pas.

Disa vite më vonë, kur nëna e saj e këshilloi të martohej me një të pasur, ajo u përgjigj: “Unë jam e pasuri”.

Sepse ajo ikën në moshën gjashtëmbëdhjetë vjeç dhe bëhet e famshme edhe falë Sonny Bono (1935-1998), i cili me këtë libër hyn me të drejtë në sallën e famës së njerëzve të pahijshëm në historinë e rock-ut, mes Ike Turner dhe Phil Spector.

Bono, bashkëshorti mashtrues dhe administratori i makthit është megjithatë vetëm një nga protagonistët e këtij libri, i cili nuk është një kryevepër si Open e Andre Agassi apo Autobiografia e Johnny Cash, por spikat në zhanër falë këndvështrimit të zhgënjyer, por vërtet shumë i mprehtë i protagonistit.

Disa portrete janë të admirueshëm, si ai i drejtoreshës mitologjike të Vogue, Diana Vreeland, e cila e zbuloi si modele dhe ia besoi si vajzë të re fotografit numër një, Richard Avedon, për një seri kopertinash që janë ende shumë të studiuara nga stilistët dhe fotografët e modës.

Këtu, moda: ky vëllim i parë është ai i muzikës dhe i dyti do të jetë ai i kinemasë dhe Oscarit dhe rilindja, por në këtë pjesë të parë rol të rëndësishëm ka edhe moda, sepse përtej zërit të pagabueshëm dhe asaj fytyre të paharrueshme dhe të qetë, Karizma shumë kaliforniane, Cher, u bë Cher edhe falë stilit, si fustani i famshëm nudo i Bob Mackie që përfundoi në kopertinën e Time dhe u censurua në shtete të ndryshme.

Stil për t’u admiruar ose tallur, por e pamundur për t’u injoruar. Ngjashëm si ajo.

Marrë nga “Corriere della Sera”, përshtatur për “Albanian Post”.