Ai as nuk e ka të qartë se kur do të hyjë në fuqi e nesërmja, as se si planifikon të rivendosë sigurinë për qytetarët e Izraelit, veçanërisht ata që jetojnë në kufijtë me Rripin e Gazës dhe Libanin.

Ajo që ai ka është një formulë e fortë për atë që nuk do të ndodhë.

“Nuk do të ketë asnjë autoritet civil (në Gaza) që i edukon fëmijët e tij të urrejnë Izraelin, që i paguan vrasësit me numrin e njerëzve që kanë vrarë, një autoritet të cilit krerët ende nuk e kanë dënuar masakrën. Duhet të ketë diçka tjetër atje”, tha ai.

Çfarë do të thotë ai me “diçka tjetër” është një mister.

Në një intervistë me “Fox News” të premten, Netanyahu shpjegoi se Izraeli nuk ka ndërmend të pushtojë Gazën apo të qeverisë atje.

Por Izraeli ka marrë tashmë pjesën veriore të Rripit dhe kontrollon pjesën më të madhe të qytetit të Gazës, si dhe rrugët kryesore midis Rripit verior dhe jugor të Gazës dhe pjesëve të tij jugore.

Izraeli përcakton shtrirjen e ndihmës humanitare që do të hyjë në Rripin e Gazës, përmbajtjen e tij dhe afatin kohor për pauzat.

Por ky është kontroll i drejtpërdrejtë ushtarak, i cili nuk merret me çështjet civile: infrastrukturën mjekësore, drejtimin e shkollave, rregullimet e transportit, grumbullimin e mbeturinave, kontrollin e cilësisë së ujit, çeqet e pagave, kryerjen e një sistemi gjyqësor, një forcë policie për të garantuar sigurinë personale, dhe të gjitha detyrat dhe aktivitetet e tjera të çdo organi qeverisës që deri tani janë menaxhuar nga Hamasi.

Anëtarët e kabinetit të luftës janë gjithashtu të paqartë për kohëzgjatjen e pritshme të luftës: “javë”, “muaj”, “një vit”.

Secili prej tyre duket se ka kalendarin e tij, ashtu si secili prej tyre ka shkëlqimin e tij jo bindës për termin “kolapsi i Hamasit”.

Pasi të arrihen këto synime, Gaza nuk do të mbetet një flluskë boshe ajri.

Edhe duke përjashtuar humbjet e mëdha të jetëve, 11 mijë njerëz të vrarë në luftë deri më tani, Gaza do të vazhdojë të jetë shtëpia e më shumë se 2.2 milionë njerëzve.

Për këta banorë, Izraeli dhe ndonjë vend tjetër, duhet të gjejë marrëveshje civile që do t’u mundësojnë atyre të vazhdojnë të jetojnë në një territor që do të çarmatoset në masë të madhe.

Të punosh, të mësosh, të fitosh bukën e gojës; për të filluar biznese, për të importuar dhe eksportuar mallra dhe për të filluar rindërtimin e rrënojave të shtëpive të tyre.

Përgjegjësia për të gjitha këto bie mbi Izraelin, jo vetëm sepse ai është de-fakto “sovrani”, por sepse deri më tani nuk i ka ofruar alternativë vetes.

Administrata amerikane ka qenë e zënë me shqyrtimin e zgjidhjeve të mundshme për pasojat e luftës.

Sipas një diplomati evropian të njohur me bisedimet, “disa nga diskutimet u zhvilluan në bashkëpunim me liderët arabë si presidenti i Egjiptit, mbreti i Jordanisë, princi i kurorës saudit, sundimtari i Emirateve të Bashkuara Arabe dhe Presidenti i Turqisë”.

Studiuesit dhe komentuesit izraelitë kanë paraqitur tashmë disa propozime alternative.

Këto përfshijnë dorëzimin e kontrollit të Rripit të Gazës tek Autoriteti Palestinez; krijimi i një force shumëkombëshe arabe që do të marrë përsipër administratën civile të Gazës, por jo përgjegjësinë për sigurinë e saj; krijimi i një administrate të Gazës të ngjashme, por të ndarë nga ajo në Bregun Perëndimor; apo edhe transferimin e njëfarë kontrolli tek anëtarët e Hamasit pasi ata të jenë çarmatosur dhe çmilitarizuar plotësisht.

Asnjë nga propozimet nuk ka opsionin e një pushtimi të plotë dhe të drejtpërdrejtë izraelit, i cili do të përfshinte kompetencat e Administratës Civile, siç ekzistonte në Bregun Perëndimor dhe Rripin e Gazës përpara Marrëveshjes së Oslos.

Refuzimi është ideologjik

Një forcë shumëkombëshe që mbështetet kryesisht në menaxhimin arab jo-palestinez tingëllon e shkëlqyeshme – përveçse nuk është gjë tjetër veçse mendim i dëshiruar.

Asnjë vend arab nuk do të jetë i gatshëm të dërgojë zyrtarët e tij për të menaxhuar jetën civile në Gaza pa pjesëmarrjen e banorëve të Gazës dhe nën kontrollin ushtarak izraelit.

Banorët do ta shihnin një forcë të tillë si një okupim arab, bashkëpunëtor me pushtimin izraelit.

Përvoja e dështuar amerikane në Irak dhe Afganistan ka treguar rezultatet e një force të huaj që përpiqet të menaxhojë jetën e përditshme të qytetarëve.

Në Jemen, Arabia Saudite dhe Emiratet e Bashkuara Arabe u përpoqën të drejtonin vendin përmes një qeverie lokale kukull, dhe dështimi është ende i zhurmshëm.

Muhamed bin Salman saudit u përpoq të diktonte përbërjen e qeverisë së Libanit dhe dështoi keq.

Jordania, siç e dimë, u shkëput nga Bregu Perëndimor në vitin 1988 dhe nuk ëndërronte t’i ofronte Izraelit shërbime të përbashkëta të menaxhimit.

Edhe duke e lënë imagjinatën tonë të bredh e lirë dhe të imagjinojmë të krijohet një Këshill i tillë Ekzekutiv Arab për Gazën, atëherë do të na duhej të imagjinonim funksionimin e tij.

Një këshill i përbërë nga përfaqësues, le të themi, Egjipti, Maroku, Jordania dhe Emiratet e Bashkuara Arabe, të ulur në qytetin e Gazës, duke vendosur për prioritetet e projektit dhe shpërndarjen e buxhetit, duke emëruar mësues dhe komisionerë policie, me çdo lëvizje që kërkon koordinim dhe marrëveshje izraelite?

Kush do ta ketë votën përfundimtare, Izraeli apo ky Këshill?

Dhe brenda këshillit, vendimet duhet të merren unanimisht?

Me shumicë?

Sipas dominimit relativ të shteteve anëtare të këshillit?

Ne jemi të detyruar të imagjinojmë argumente të ashpra midis anëtarëve të këtij “këshilli”, secili prej të cilëve përfaqëson interesat e vendit të tij dhe jo të mirën e banorëve të Gazës.

Marrë nga “Haaretz”, përshtatur për Albanian Post