“Forcat ruse u tërhoqën nga ishulli i gjarpërinjve në brigjet e Ukrainës në Detin e Zi në shenjë vullneti të mirë”, tha Ministria ruse e Mbrojtjes. Dhe gjoja “shenja e vullnetit të mirë” i referohet përpjekjeve të Kombeve të Bashkuara për të organizuar një korridor humanitar për eksportin e produkteve bujqësore nga Ukraina, ndaj Moska po bën një vepër të mirë duke u larguar nga ishulli i gjarpërinjve, shkruan Demokracia.com.

E vetmja gjë që Ministria e Mbrojtjes Ruse nuk e përmendi është fakti se ata u detyruan ta bëjnë këtë nga donacioni amerikan i raketave me shumë tytë M142 Sistemi i Raketave të Artilerisë së Lëvizshmërisë së Lartë (HIMARS). Ushtria ukrainase transportoi një nga HIMAR-ët e parë fillimisht në Odesa dhe më pas pak më në jug, pranë ishullit të gjarpërinjve. Sulmi i parë u njoftua më 21 qershor kur imazhet satelitore treguan të paktën tre vende të sulmit. Imazhet satelitore nga 23 qershori treguan një zonë dukshëm më të madhe të ndikimit të raketave ukrainase.

Dy ngjarje kryesore

Duke qenë se ishulli i gjarpërinjve është në thelb një shkëmb pak më i madh, aftësia e Rusisë për të vendosur fuqi punëtore dhe armë ishte shumë e kufizuar. Dhe raketat e drejtuara M30 dhe M31 të lëshuara nga HIMARS kanë një rreze veprimi prej të paktën 70 km (sipas prodhuesit Lockheed Martin), por edhe udhëzime të kombinuara inerciale/GPS në mënyrë që saktësia e tyre të mos ulet duke rritur rrezen.

Sa herë që HIMARS sulmon, ai mund të lëshojë gjashtë raketa M30 / 31 në sekonda. Të vogla dhe mjaft të shpejta për t’iu shmangur sistemeve anti-raketë të Rusisë Tor dhe Pancir-S1, raketat goditën pozicionet ruse në ishullin e gjarpërinjve “pa ndëshkim”, me sa duket dita ditës duke e bërë ishullin pjesën më të rrezikshme të fushëbetejës së Ukrainës për trupat ruse.

Një ngjarje po aq e rëndësishme që nxiti “vullnetin e mirë” të Rusisë ndodhi disa ditë më parë. Më 17 qershor, Ministria e Mbrojtjes e Ukrainës njoftoi lajmin e mirë se dy raketa të drejtuara kundër anijeve Harpoon fundosën rimorkiatorin rus Vasily Bek, i cili ishte rrugës për në ishullin e gjarpërinjve, me armë dhe personel.

Për të vërtetuar pretendimin e tyre, ata lëshuan edhe pamjet me dron që tregojnë të dy raketat duke goditur objektivin. Mbrojtësi u godit edhe pse po lundronte në mënyrë që në çdo moment mes tij dhe bregdetit ukrainas ishte ishulli i gjarpërinjve, pas të cilit hijet e radarëve përpiqeshin të fshiheshin. Mbytja e Bekës vërtetoi se çdo përpjekje e mëtejshme për të furnizuar ishullin me luftanije më të mëdha ndoshta do të përfundonte në të njëjtën mënyrë, shkruan Demokracia.com.

Humbjet janë më të mëdha se përfitimet

Duke qenë se dronët ukrainas qarkullonin vazhdimisht mbi ishullin e gjarpërinjve, furnizimi me helikopterë nuk ishte pa rrezik. Me një shpejtësi prej më shumë se 2500 km/h, raketave HIMARS u duhen 100 sekonda për të fluturuar në një distancë prej 70 kilometrash. Kjo nuk mjafton që një helikopter i sigurt të ulet, të zbresë dhe të ngrihet. Shtabi i Përgjithshëm rus përfundimisht arriti në përfundimin se humbjet do të tejkalonin përfitimet dhe u mor një vendim për “vullnetin e mirë”.

Edhe ukrainasit nuk mund të “ecin” vetëm në ishullin e gjarpërinjve. Atë që u bënë rusëve, rusët mund t’ua kthejnë. Nëse ukrainasit përpiqen të krijojnë një bazë në ishull dhe të vendosin sisteme kundërajrore dhe raketa kundër anijeve atje, ata do të goditen menjëherë nga raketat ruse të lundrimit dhe / ose balistike.

Mbrojtja ajrore e Ukrainës aktualisht nuk ka armë për t’u mbrojtur kundër këtyre sulmeve. Sapo të vijnë nga perëndimi, sigurisht që nuk do t’i vendosë në një shkëmb në mes të detit, por do t’i përdorë për të mbrojtur qytetet. Marina e Ukrainës mund të dërgojë disa ushtarë në ishull për të ngritur flamurin kombëtar atje si një akt shumë simbolik dhe asgjë më shumë. Prandaj, ishulli i gjarpërinjve do të mbetet tokë e askujt deri në fund të luftës.

Dy probleme

Fakti është se marina ruse tashmë i ka shtyrë anijet e saj luftarake jashtë rrezes së raketave anti-anije Harpoon, e cila hap një korridor përgjatë bregdetit ukrainas. Por ka dy probleme. E para është se anijet ruse kanë mbetur në pjesën jugore të Detit të Zi dhe mund të mos jenë ende në gjendje të lundrojnë në portet e Ukrainës.

Një problem tjetër janë qindra minat detare që lundrojnë në Detin e Zi. Rusët akuzojnë ukrainasit dhe ukrainasit rusët për ngritjen e fushave të minuara dhe ndoshta të dy vendosën mina detare – rusët për të parandaluar lundrimin dhe ukrainasit për të vështirësuar zbarkimet detare, veçanërisht në zonën e Odesës. Shumë nga këto mina tani notojnë në mënyrë të pakontrolluar nëpër Detin e Zi dhe kërcënojnë trafikun detar jo vetëm përgjatë bregut të Ukrainës, por deri në Bosfor. Mediat rumune, bullgare dhe turke sjellin herë pas here lajme për zbulimin dhe shkatërrimin e një tjetër mine të tillë.

Kapja e ishullit të gjarpërinjve për rusët ishte një akt me peshë të madhe simbolike dhe vetëm atëherë pushtimi i ishullit në të cilin ata synonin të krijonin një bazë për mbikëqyrjen e bregdetit jugor të Ukrainës. Prandaj, tërheqja e tyre është një fitore e madhe simbolike e Ukrainës. Dhe asgjë më shumë. Zgjidhja e problemit të eksporteve detare të grurit ukrainas varet ende nga vullneti i mirë i Moskës. /Demokracia.com/