Pak ditë më parë, një e panjohur më dërgoi një mesazh në Instagram për të më informuar se nuk ka ndërmend të lexojë më librat e mi, sepse unë jam frikacak dhe nuk bëj asgjë për të ndaluar gjenocidin që po ndodh në Gaza.

Unë u përgjigja se historitë e mia shpesh nuk i plotësojnë shijet e njerëzve të zemëruar dhe të paarsyeshëm, dhe prandaj i kërkova – në emër të tyre – të mos më lexonte më.

Gruaja ime, megjithatë, theksoi se reagimi im nuk ishte i pranueshëm, duke shpjeguar se në shekullin e njëzet e një përgjigja më e mirë ndaj mesazheve urrejtjeje është thjesht t’i injorosh ato. Pavarësisht gjithçkaje, vazhdova shkëmbimin me gruan e panjohur, e cila jeton në Meksikë, dhe siç zbulova, ajo është një person shumë i sjellshëm dhe bamirës.

Më tha se kalon orë të tëra para televizorit duke shfaqur pamje dramatike të fëmijëve të vdekur dhe familjeve refugjate që ikin nga Gaza dhe se e mundon duke mos bërë asgjë për t’i ndihmuar.

E tronditur deri në atë pikë sa nuk mund t’i duronte më ato skena, ajo vendosi të merrte masa dhe për këtë arsye më shkroi – duke qenë se jam i vetmi izraelit që njeh, qoftë edhe përmes librave të mi – duke më kërcënuar se do të më bojkotojë dhe duke iu drejtuar fyerjeve në përpjekje për të ndalur vuajtjet në Lindjen e Mesme.

Mesazhi i tij pati të njëjtin efekt në favor të banorëve të Gazës si flamuri ukrainas, i ngjitur në foton e profilit të shumë njerëzve, u solli lehtësim ukrainasve , por ashtu si të gjithë ata përdorues të Facebook-ut, edhe të panjohurit tim, falë gjestit të tij, ajo ndihej pak më pak e pafuqishme.

A po e imagjinoj, apo të gjithë kemi shkuar në anën e humbur kohët e fundit? Jo vetëm unë dhe ti, por të gjithë. Edhe ata të tjerët, idiotët injorantë nuk i duron dot. Po, edhe ata që na vodhën zgjedhjet dhe ne nuk arritëm ta kuptonim se si e bënë këtë, dhe pastaj ata nuk mund ta kuptonin se si ua vodhëm zgjedhjet.

Shikoni përreth jush: republikanë, demokratë, pengje izraelitë nën bomba në Gaza, civilë të Gazës nën bomba në Gaza, njerëz të zhvendosur, refugjatë… a ka dikush në këtë botë që mund të thotë se është i kënaqur me mënyrën se si po shkojnë gjërat? Putin, Bibi, Antonio Guterres, Zelensky, Yahya Sinwar.

A ka ndoshta vetëm një prej tyre që duket i vetëkënaqur?

Ne jemi përballur me një situatë veçanërisht shqetësuese, sepse më kanë mësuar se për çdo palë humbëse, ka një palë fituese. Për çdo viktimë që përfundon me më të keqen, ka dikush që feston fitoren. Pra, kur bota miratoi një lojë ku ne të gjithë jemi humbës, ose të paktën ndihemi si humbës? Dhe pse po ndodh kjo tani, e të gjitha kohërave, kur ne jemi kaq të informuar dhe ndikues dhe nuk hezitojmë asnjë moment të shprehim mendimet tona me kaq vrull?

Sot secili prej nesh është vazhdimisht në aksion, në çdo lloj sektori: jemi gati të dërgojmë mbështetjen tonë, të shkruajmë mesazhe, të klikojmë “like” për këdo që e meriton dhe të mbulojmë me fyerje të gjithë ata që nuk e meritojnë.

Padyshim, ne po bëjmë gjithçka që mundemi, po mundohemi më së shumti, secili prej nesh. Megjithatë, cilido qoftë mendimi apo ana jonë, në fund e kuptojmë se kjo botë budallaqe rreth nesh nuk kupton asgjë fare, problemet nuk zgjidhen dhe ne e gjejmë veten përsëri të humbur.

Në fakt, është edhe më keq sesa të ndihesh si humbës. Asnjë nga betejat tona nuk çon në një rezultat vendimtar: luftërat nuk fitohen më, rezultatet elektorale kontestohen pafundësisht.Edhe kur bëhet fjalë për të dhëna shkencore, objektive dhe me sa duket të padiskutueshme, të tilla si vendosja e efekteve të një vaksine gripi në trupin tonë, ne nuk jemi në gjendje të biem dakord.

Përleshja e madhe

Shkëmbimet sociale të së kaluarës kanë degjeneruar në zënka , dhe ne të gjithë e gjejmë veten duke qëndruar në fushë, duke i shtyrë lojtarët kundërshtarë, duke i fyer dhe duke i mbuluar me pështymë.

Me ndërprerjen e ndeshjes, fyerjet dhe pështymat janë bërë sportet më të njohura në të cilat të gjithë duam të garojmë.

Nëse do të mund, vetëm për një moment, t’i hiqnim sytë nga tabela e rezultateve dhe të përqendroheshim te rregullat e lojës, do të zbulonim se ndërkohë që po luftojmë për të mposhtur në mënyrë legjitime skuadrën kundërshtare, ato rregulla kanë ndryshuar përtej njohjes.

Me pak fjalë, nëse nuk kërkojmë një pushim dhe nuk biem dakord për rregulla të reja, të gjithë do të jemi gjithmonë humbës.